ภายในบ้าน อารดาที่แอบมองพาทิศอยู่ที่หน้าต่างก็เป่าปากออกมาอย่างโล่งอก เมื่อเขายอมกลับไปก่อนที่ฝนจะเทลงมา
ใบหน้าอ่อนเยาว์เศร้าหมอง หัวใจที่พยายามเข้มแข็งมันอ่อนแรงลงทุกที
อยากให้อภัยเขา...
แค่เห็นเขามาที่หน้าประตูรั้ว ก็ใจอ่อนเกือบจะวิ่งออกไปหาอยู่หลายครั้ง
แต่โชคยังดีที่ความเจ็บปวดในอดีตฉุดรั้งเอาไว้ได้ทันเวลา
“น้องดา... เป็นยังไงบ้างลูก” อัญญาเดินเข้ามาหาลูกสาว
“ดา... โอเคค่ะคุณแม่”
“ถ้าน้องดาไม่อยากเห็นคุณเอกมาที่หน้าบ้านอีก แม่จะโทรไปบอกคุณหญิงสุปรานี ให้ท่านปรามคุณเอกดีไหม”
อารดาส่ายหน้าไปมา “อย่ารบกวนคุณหญิงย่าเลยค่ะคุณแม่ พี่เอกอยากมาก็ช่างเขาเถอะค่ะ ดา... ไม่สนใจอะไรอยู่แล้ว”
อัญญารู้ดีว่าลูกสาวกำลังพูดปด พูดไม่ตรงกับความรู้สึกในหัวใจของตัวเอง
“แต่ดา... แค่ไม่เข้าใจว่า ทำไมพี่เอกจะต้องมาทำแบบนี้ด้วย เขาเกลียดดาจะตายไป ทำไมจะต้องมานั่งเฝ้าที่หน้าบ้าน ต้องมาคอยตามติดดา หรือว
