"ฮึกๆๆฮืออ" เสียงสาวใช้ร้องไห้ปล่อยโฮ
"ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวไว้เขาใจเย็น ฉันจะไปคุยกับเขาให้นะ" รดาเอ่ยปลอบใจสาวใช้ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"ไม่ได้หรอกจ้ะนายหญิง นายท่านเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น" สางใช้ยกมือขึ้นปาดน้ำตา
"ขอโทษนะ เป็นเพราะฉันแท้ๆเลย" รดาเอ่ยขึ้นอย่างสำนึกผิด
"ไม่ใช่ความผิดนายหญิงหรอกจ้ะ ฮึกๆ"
"ไปพักผ่อนเถอะนะ พรุ่งนี้ไว้ฉันจะลองคุยกับเขาให้นะจ๊ะ"รดาเอ่ยพร้อมกับลูบหลังปลอบใจสาวใช้
"ฮือๆ ขอบคุณมากๆเลยจ้ะนายหญิง" สาวใช้ไหว้รดาแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป
รดาลุกขึ้นมานั่งบนโซฟา ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เธอไม่ชอบสถานะการณ์แบบนี้เลยจริงๆ แต่ทว่าในขณะที่เธอกำลังใช้ความคิดอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงดังลั่นเหมือนของแตกออกมาจากในห้องทำงานของควินตัน
ตุบ!! เคว้ง!!
ปั่ก!! ปั่ก!!
กนกรดาตกใจเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากในห้องทำงานของควินตัน รดารีบวิ่งเข้าไปในห้องทำงานของชายหนุ่มทันที
"พะ..พี่ควินตั
