บทที่ 13 พาไปกินข้าว

1222 Words

สามวันต่อมา.. กนกรดาหลังกลับมาจากทริปทะเลมัลดีฟส์ หญิงสาวก็ใช้ชีวิตปกติเรียบง่ายของเธอตามเดิม ตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อมาเปิดร้านคาเฟ่ทำงานที่เธอรัก ตกเย็นลูกค้าเริ่มไม่ค่อยมีเธอก็ปิดร้านขึ้นบ้านนอน ชีวิตวนลูปอยู่แบบนี้ วันนี้ก็เหมือนเคยดั่งเช่นทุกวัน หญิงสาวตื่นมาเปิดร้านด้วยท่าทางสดใสอารมณ์ดี ช่วงเที่ยงถึงบ่ายสามลูกค้าจะเยอะเป็นพิเศษ กว่าเธอจะปิดร้านก็เป็นเวลาเกือบสามทุ่ม ครืดดดดดด รดาเตรียมตัวกำลังจะเข้านอน ทว่าเสียงโทรศัพท์เครื่องเก่าของหญิงสาวก็ดังขึ้น หน้าจอโชว์เบอร์แปลก หญิงสาวทำหน้างุงงน ชั่งใจอยู่ชั่วครู่แต่ก็กดรับสายทันที "สวัสดีค่ะ ใครคะ" รดาเอ่ยถามเสียงนุ่มนวล ‘.....’ เงียบ "สวัสดีค่ะ ได้ยินไหมคะ ถ้าไม่พูดจะวางสายแล้วนะคะ" หญิงสาวถามย้ำอีกครั้ง ‘ทำอะไรอยู่’ ใจดวงน้อยเต้นตึกตักเมื่อได้ยินเสียงทุ้มมีสเหน่ห์ของคนปลายสาย "พะ..พี่ควินตัน เอาเบอร์รดามาได้ยังไงคะ” รดาถามออกไปด้วยความสงสัย แต่เธอลืมไปว่าคนอย่างควินตัน แค่หาเบอร์ของเธอคงไม่ใช่เรื่องยากอะไรสำหรับเขา ‘ถามว่า ทำอะไรอยู่’ ชายหนุ่มไม่ตอบแต่เลือกที่จะถามคำถามรดาซ้ำอีกครั้ง "กำลังจะนอนค่ะ พี่โทรมามีอะไรหรือป่าวคะ" ’จะพาไปกินข้าว แต่งตัวแล้วรีบลงมา รออยู่หน้าร้าน‘ "คะ?" รดาวิ่งหน้าตาตื่นวิ่งไปแหวกม่าน ก็พบกับร่างสูงใหญ่ยืนพิงรถสปอร์ตหรูยกโทรศัพท์แนบหูคุยกับเธออยู่ “แต่รดายังไม่ได้แต่งตัวเลยนะคะ” ‘ให้ 10 นาที ถ้ายังไม่ลงมา จะพังประตูเข้าไป’ พูดจบชายหนุ่มก็กดวางสายทันที ..อะไรกันเนี่ยยย คนเอาแต่ใจ รดาดีดเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างรีบร้อน หยิบชุดเดรสลูกไม้สีขาวมาใส่ ใช้เวลาแต่งหน้าแต่งตัวไม่ถึง 10 นาที หลังจากหญิงสาวแต่งตัวเสร็จก็รีบวิ่งลงมาหาชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้วยท่าทางสบายอารมณ์ “หึ นึกว่าจะต้องขึ้นไปตามสะแล้ว” พูดจบควินตันก็เดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งข้างคนขับให้หญิงสาวร่างบางที่ยืนเหนื่อยหอบอยู่ “แฮ่กๆ ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวที่เหนื่อยหอบอยู่ ไม่ลืมขอบคุณชายหนุ่มตรงหน้า รดาสำรวจมองชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาที่เข้ากับนัยต์ตาสีเทาทรงพลังคู่นั้นเขาช่างดูดีมากจริงๆ @ร้านอาหารหรูบนตึกสูง “ทำไมไม่มีคนเลยค่ะ” รดากวาดสายตามองไปรอบๆร้านอาหารหรูอย่างแปลกใจ เพราะตั้งแต่เธอเข้าร้านมากับชายหนุ่ม เธอยังไม่เห็นมีใครเลยสักคน มีแต่พนักงานที่พาทั้งสองคนมานั่งที่โต๊ะ “จะไปมีได้ไง ก็เหมาร้าน” ควินตันตอบกลับหญิงสาวด้วยใบหน้าและน้ำเสียงที่นิ่งเรียบตามสไตล์ของชายหนุ่ม “หะ!! พี่เหมาร้านหรอคะ” รดาร้องขึ้นอย่างตกใจ เล่นใหญ่ไปไหมคุณพี่ “อือ จะตกใจทำไม” ควินตันตอบอย่างไม่สนใจ “อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ มันสิ้นเปลืองเปล่าๆ” “ฉันรวย” “ค่ะ รดารู้ว่าพี่รวย แต่มันสิ้นเปลืองค่ะ พี่เอาตังไปทำอย่างอื่นที่มันมีประโยชน์ดีกว่าค่ะ บริจาคให้มูลนิธิเด็กยากไร้ หรือบริจาคให้หมาแมวจรจัดก็น่าจะดีกว่านะคะ” รดาบ่นอุบ ชายหนุ่มไม่ตอบกลับใดๆ ควินตันยกยิ้มมุมปาก รู้สึกถูกใจหญิงสาวตรงหน้าคนนี้ยิ่งหนัก ยิ่งเขารู้จักเธอมากขึ้น เขายิ่งรู้สึกว่าเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยเจอมา “อยากกินอะไร” ควินตันหยิบเมนูขึ้นมาดูพลางหันไปถามหญิงสาว “อะไรก็ได้ค่ะ รดากินได้หมด” รดาพูดจบ ชายหนุ่มก็ยกมือเรียกเด็กเสริฟให้มารับออเดอร์ “เอาสเต็กเนื้อสองที่ ล็อบสเตอร์อบชีสหนึ่ง แล้วก็หอยแมลงภู่อบซอสไวน์ขาวหนึ่ง” “รับอะไรเพิ่มอีกไหมคะท่าน” พนักงานบริการสาวสวยถามชายหนุ่มหน้าตายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “ไม่” ชายหนุ่มตอบกลับพนักงานสาวเสียงเรียบอย่างไม่สนใจ เพราะเขาสนใจหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขามากกว่า เวลาผ่านไปไม่นานอาหารหน้าตาน่ากินก็มาเสริฟ หญิงสาวและชายหนุ่มค่อยๆกินอาหารพร้อมกับดื่มด่ำบรรยากาศของเมืองหลวงในตอนกลางคืน หลังจากกินเสร็จควินตันก็มาส่งหญิงสาวที่ร้านของเธอ "ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ค่ะ" รดากล่าวขอบคุณชายหนุ่ม พลางหยิบกระเป๋าเตรียมตัวจะลงจากรถ "เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน" ควินตันเอื้อมมือไปจับเเขนรดาเอาไว้ "พี่มีอะไรหรือป่าวคะ.." "ไม่อยากได้คำขอบคุณ อยากได้อย่างอื่น" "สรุปว่าที่พารดาไปกินข้าวนี้หวังผลใช่ไหมคะ" หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาที่จริงจัง "ก็หวัง...แต่ไม่ได้หวังอะไรเยอะ" ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก "พี่ขอจูบหน่อยนะ" ควินตันไม่รอฟังคำตอบของร่างบาง เขาประกบริมฝีปากหนาลงบนริมฝีบางบดขยี้จูบอย่างโหยหา ส่งลิ้นสากร้อนเข้าไปหยอกล้อทักทายลิ้นเรียวเล็ก "อืออ" รดาครางในลำคอเสียงแผ่วเบา เผลอตอบสนองชายหนุ่มอย่างเงอะงะ ชายหนุ่มแทบคลั่งกับท่าทีตอบสนองของเธอ มือหนาเริ่มอยู่ไม่สุขลูบไล้ทั่วร่างบาง และมาหยุดอยู่ที่หน้าอกอวบอิ่ม บีบขย้ำจนร่างบางเริ่มเจ็บหน้าอกไปหมดแล้ว "อื้อออ" คนตัวเล็กร้องประท้วงเพราะเริ่มหายใจไม่ออก มือบางทุกอกควินตันเบาๆ ชายหนุ่มยอมถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง "ไม่ทำอะไรหรอก พี่แค่ขอจูบ" "ขอจูบแล้วมือที่จับอยู่นี้คืออะไรคะ" รดามองลงไปยังมือใหญ่ที่กำลังบีบเค้นหน้าอกของเธออยู่ "อารมณ์มันพาไป" ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก "ปะ..ปล่อยได้แล้วค่ะ" ควินตันยอมปล่อยมือออกจากหน้าอกอวบอิ่ม ไม่ลืมที่จะเลื่อนไปจูบหน้าผากมน จุ๊บ "พรุ่งนี้ปิดร้านแล้วเดี๋ยวมารับไปกินข้าว" "คะ?" "ต่อไปนี้ถ้าพี่ว่าง พี่จะมารับไปกินข้าวทุกวัน" "ทำไมคะ" รดาถามอย่างสงสัย ไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มจะมารับเธอไปกินข้าวทำไม่ทุกวัน "ซื่อบื่อ" ควินตันบ่นร่างบางเบาๆ ไม่ได้เสียงดังมากนัก "อะไรนะคะ.." "เอาเป็นว่าปิดร้านแล้วแต่งตัวรอ เดี๋ยวมารับ" "ค่ะ" รดารีบลงจากรถสปอร์ตคันหรู รีบวิ่งเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว ควินตันมองตามร่างบางไปจนเธอเข้าไปในบ้านชายหนุ่มถึงได้ขับรถออกมา ชายหนุ่มกดโทรศัพท์โทรหาลูกน้องของตน 'เดฟ' "ส่งคนตามเฝ้ารดาไว้ แล้วรายงานกูทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเธอ" ‘ครับนาย’ ควินตันกดวางสายทันที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more