น้ำฟ้าหลบตามรกตนั้น ที่จ้องมองแสดงเจตนาความต้องการอย่างชัดเจน และต่อจากนั้นเขาถอยหลังไปเล็กน้อยสายตายังคงไม่ละไปจากร่างบางที่เปลือยเปล่า น้ำฟ้าถึงแม้จะอายจนผิวตามร่างกายเธอแดงขึ้นเรื่อยๆตามความรู้สึกนั้น แต่เธอก็ไม่อาจละสายตาจากสายตามรกตที่สะกดดวงตาและตรึงหัวใจของเธอไว้กับเขา
อดัมขยับเข้ามาแนบชิดกับเธออีกครั้งด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขา ปากหยักสัมผัสที่หน้าผากมนนั้น น้ำฟ้าหลับตาลงพร้อมกับเงยหน้ารับสัมผัสนั้น
“นาวาไม่ได้ฝันไป...พี่บลูมาหานาวาใช่มั้ยคะ?” น้ำฟ้าลืมตาขึ้นพร้อมกับเอ่ยถามออกไป เพราะถ้าให้คิดก็แปลกมากที่เขารู้ว่าเธออยู่ที่นี่ ‘มอสโคว์’
“ครับ” อดัมตอบและโน้มใบหน้าให้ริมฝีปากประกบปากจิ้มลิ้มที่แดงจัดนั้นอีกครั้ง เพียงเสี้ยวนาทีปากหยักไล่ต่ำลงมาเรื่อยๆสัมผัสกับเรียวคอเล็ก ริมฝีปากจุมพิตดูดเนื้อผิวบริเวณนั้นเสียงดังที่มาพร้อมกับรอยแดงที่ปรากฎขึ้นทุกการสัมผัส แขนเล็กโอบกอดร่า
