เมื่อไป๋หรงได้รับเชิญไปร่วมโต๊ะกับกลุ่มผู้อาวุโส ซ่งจวินจึงปลีกตัวออกมาขอนั่งร่วมกับสองพี่น้องตระกูลอี้
อี้เฟยหยางไม่ได้ขัดข้อง ยิ้มต้อนรับอย่างยินดี
“ขอแสดงความยินดีกับคุณซ่งจวินในความสำเร็จในงานนี้ด้วยนะครับ”
อี้เฟยหยางกล่าวยกย่องจากใจ เรื่องการวางแผนของซ่งจวินเขาต้องรู้จักเรียนรู้
ทุกอย่างในงานล้วนลงตัวเหมาะสม การเชิญผู้ที่เห็นคุณทางศิลปะมาร่วมงานทำให้ไป๋หรงได้รับการชื่นชมอย่างล้นหลาม
อีกทั้งไม่ทิ้งความสำคัญของเจ้าของวันเกิด เพราะผลงานศิลปะเหล่านั้นล้วนรังสรรค์เสริมบารมีให้ผู้นำตระกูลซ่งยิ่งใหญ่
“ต้องขอบคุณที่คุณอี้เฟยหยางให้เกียรติมาร่วมงานด้วยนะครับ”
ซ่งจวินคำนับรับคำยกย่อนั่น และเอ่ยต่อ
“ไม่รู้ว่าคุณไป๋หรงจะพอใจรึเปล่า” คำนี้ไม่ใช่คำถาม แต่พูดให้อี้เฟยหยางสะกิดใจว่าตัวเองคะแนนนำแล้ว
“พอใจย่อมพอใจมากอยู่แล้วครับ แต่พอใจก็คือพอใจ ไม่ใช่รัก”
อี้เฟยหยางเอ่ยแบบไม่แยแส
พอใจ
