อี้เฟยหลิงเลิกกลับจากโรงเรียนได้ยินเสียงดังจากห้องครัว ก็ขมวดคิ้วสงสัย
“ไม่ได้ครับ คุณชาย ใส่เนื้อแบบนั้นไม่ได้มันจะคาว”
อี้เฟยหยางได้ยินแบบนั้นก็หยิบเนื้อชิ้นนั้นทิ้งทันที
“แค่ใส่ก็ต้องมีวิธีด้วย” อี้เฟยหยางเริ่มมีเหงื่อที่หน้าผาก เขาเหนื่อยตั้งแต่จับมีดแล้วนะ
“ครับ ต้องรอน้ำเดือนสักหน่อย เนื้อสุกแล้วลดไฟลงแล้วค่อยปรุง”
เสียงสนทนายังดังแว่วไม่หยุด
“คุณชายกำลังเรียนทำอาหารค่ะ” แม่บ้านตอบอี้เฟยหลิง แม้คุณหนูไม่ได้ถามเธอก็พอเดาได้
“พี่ชายหยาง เนี้ยนะ!” อี้เฟยหลิงอุทานแปลกใจ
เธอไม่ได้เดินเข้าไปดู เพราะวันนี้มีเอกสารหลายอย่างต้องตรวจ
“คุณหนู งานของฝ่ายบุคคลค่ะ เสนอพิจารณาโบนัสของพนักงาน”
อี้เฟยหลิง รับเอกสารมาตรวจดูและเงยหน้าดูเอกสารบนโต๊ะ ทำให้เธอรู้สึกว่าทำไมพี่ชายเธอว่างจัง
ท่านย่าอี้กำลังพรวนดินดูแลสวนดอกไม้ หันมาเอ่ยถามเลขาส่วนตัวของหลานชาย
“เราใช่ไหม เป็นคนไปสอนอาจารย์ไ
