หลังจากแม่นมกลับไป นางที่อ่อนเพลียกับการต้องคิดเรื่องรกสมองของตระกูลสามีก็คิดอยากพักผ่อน แต่เสียงเดินย่ำเท้าเข้ามาอีกแล้วทำให้นางต้องกลอกตา เพราะว่าวันนี้ไม่อยากรับแขกผู้ใดอีกแล้ว
“จื่อฝู...ข้าเหนื่อยแล้วบอกว่าข้าไม่ต้องการพบผู้ใด” นางกล่าวจบแล้วก็ทรุดตัวลงนอน แต่ทว่าเมื่อรู้สึกถึงแรงยวบที่ฟูกของตนก็ต้องหันมา เพราะเป็นผู้ใดไปไม่ได้อีกแล้ว นอกจากนิ่งอันโหวคนไร้มารยาทผู้นั้น
“ขนาดสามีเจ้าก็มิอยากพบเช่นนั้นหรือ”
“เจ้าค่ะ”
“เหตุใดอยากพบแต่บุรุษอื่น สามีไม่อยากพบ เจ้านิสัยก็เช่นนี้เองงั้นหรือ” เขากัดฟันกรอดด้วยความน้อยใจ ขนาดฝ่าบาทนางยังยิ้มร่าเวลาเสด็จมา แต่กับเขานางกลับมิไยดีไม่ว่า แต่นี่หน้ายังมิอยากพบ
“บุรุษใดดีต่อข้า ข้าก็ดีตอบ ร้ายมาข้าก็ร้ายตอบ”
เขาฟังคำประชดประชันนั้นแล้วก็ถอนหายใจ แต่ว่าเขาต้องมีเรื่องแจ้งให้นางทราบ
“ข้าจะไม่อยู่จวนสักหลายวัน เจ้าอยู่ทางนี้ดูแลตัวเองให้ดี
