กี่ภพกี่ชาติข้าก็พบพานสามีเลวผู้นี้

บทที่ 2 เข้าหอ 2/2

ข้าต้องการเจ้าเหลือเกินจิวฮวา...!

แต่มือเล็กที่เรี่ยวแรงเท่ามดนั้นกลับปฏิเสธเขาด้วยการผลักไส นั่นสามารถเรียกรอยยิ้มให้กับคนที่จะมอบความเป็นสามีให้นางในคืนนี้

“เจ้าไม่รู้หรือเข้าหอต้องปรนนิบัติสามีเช่นไร หรือว่าอ่านฮุ่ยไม่มีเรียน เช่นนั้นบุรุษองอาจแห่งต้าโจวเช่นข้าจะสั่งสอนเจ้าเอง”

สิ้นเสียงที่แสนคุกคามพรหมจรรย์นั้น ใบหน้างดงามส่ายสะบัดไปมาต้องการจะหลีกหนีสัมผัสที่แสนทรมาน แค่สายตาที่โลมเลียมาทำให้นางกลัวจนใจสั่นแล้ว

แต่ทว่าร่างกายไม่รักดีกลับหยัดเหยียดแอ่นสะโพกขึ้นเพื่อต้องการบางสิ่งในกายบุรุษชั่วร้ายอย่างนิ่งอันโหว อยู่ตลอดเวลา

สติข้า...กลับมา...อึก!

นางกัดริมฝีปากจนเลือดออกเพื่อให้ความเจ็บปวดนี้เรียกคืนสติ แต่ทว่าเขากลับฉกเรียวปากมาคลายออก นางจึงขบเข้าที่ลิ้นของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

โอ๊ย...!

เสียงร้องของเขาเรียกความตระหนกในใบหน้า แต่ว่ามันก็ฉุดอารมณ์ของคนด้านบนให้เกรี้ยวกราดยิ่งกว่าเดิม มือหนาดึงเอาสายคาดเอวของตนออกแล้วจับมันรวบมัดมือของนางไว้กับหัวเตียง ร่างกายทาบทับที่เอวเล็ก ฉีกทิ้งอาภรณ์ที่นางสวมใส่มาให้ขาดออก จนเหลือเพียงร่างเปล่าเปลือย รอยยิ้มเหยียดยักขึ้นอย่างพอใจเหมือนผู้กำชัยชนะในศึกนี้

เขาลูบไล้สัมผัสไปทั่วเรือนร่างของนางเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ ริมฝีปากจูบไปทั่วจากเนื้อที่เนียนละเอียดสวยจนขึ้นริ้วแดงซ่านไปทั้งตัว นั่นทำให้เขายิ่งชอบใจ

แรงอารมณ์ในบุรุษเพศโหมกระพือราวกับพายุร้ายที่โหมกระหน่ำหอบเอาเม็ดฝนลงมาสู่พื้น จนลมหายใจของเขาถี่รัวขึ้น

แม้ว่าไม่เคยต้องกายสตรี แต่บุรุษผู้นี้ย่อมรู้ดีว่าจุดใดของสตรีที่ทำให้นางทรมานครวญครางที่สุด

ใช่ ตำราคืนวสันต์เขาแตกฉานไม่แพ้ตำราพิชัยสงครามเช่นกัน

ดวงตาคมหมายตาสองเนินอวบ ที่กระเพื่อมขึ้นลงตามการหายใจถี่รัวของนางไว้ ปลายยอดถันสีดอกท้อสดนี้มันช่างเย้ายวนใจนัก แล้วทันใดนั้นเขาก็ฉกริมฝีปากเข้าไปที่ปลายยอดถันที่ชูชันรอเขาไปทักทายฉับพลันราวกับ ลงกระบี่ฟาดฟันศัตรู

“ฮะ...ฮึก...อื้อ”

เสียงครางหวานปนกระเส่านั้นเร้าอารมณ์บุรุษเพศให้หื่นกระหายเหลือเกิน ยามเมื่อได้ฟังมันทำให้เขายกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

ร่างเล็กแอ่นอกยกตามแรงดูดเคล้นของปากร้าย ๆ ที่ฟอนเฟ้นทั้งดูดดึงสองเต้าของนาง ความเจ็บปวดทั้งเสียวซ่านแล่นเข้าสู่กลางใจสาว ยามเมื่อเรียวลิ้นไล้ปลายยอดให้มันกระดกสลับกับปากที่ดูดอย่างมูมมามราวกับมันมีน้ำหวานออกมาด้วย

เสียงลากมกอย่างเปียกแฉะดังขึ้น เมื่อเต้าอวบของนางถูกกระทำโดยชายใจทมิฬเช่นเขาอย่างไม่ปรานี แต่ทว่าร่างกายของนางก็ตอบรับสัมผัสของเขาอย่างฝืนไปไม่ได้

สุดท้ายชะตานี้นางต้องยินยอมรับมัน

บุรุษหนุ่มสัมผัสได้ว่าเขาเองก็ต้องการนางเช่นกัน แต่ตนพยายามคิดว่านั่นเป็นเพียงอารมณ์ปกติของชายฉกรรจ์วัยกลัดมันเพียงเท่านั้น หาได้เจือปนด้วยความรักไม่

เขาผละออกจากร่างของนางเพียงอึดใจ สะบัดอาภรณ์ของตัวเองที่ยังขวางกั้น ให้หลุดออกเหลือเพียงกายเปล่าเปลือยเฉกเช่นเดียวกับนาง เขาเห็นดวงตาที่ตื่นตะลึงในความเป็นบุรุษเพศที่นางมองมาก็สุดแสนจะภูมิใจยิ่ง

ร่างเล็กพยายามขยับหนีเมื่อเขาคลานเข้ามาตรง

กลางระหว่างสองขาเรียว แยกมันออกจากกันด้วยร่างกายของตน จนร่างใหญ่นั่งอยู่ด้านหน้าของจุดกึ่งกลางกลีบบุปผาที่ปิดสนิท

“ยะ...อย่า...!” เสียงหวานกล่าวอย่างหวาดกลัวเมื่อเห็นขนาดลำกายที่แข็งขืนในส่วนที่ยื่นออกมาจากส่วนกลางกายของเขา

ใหญ่เพียงนี้ ข้าจะตายก่อนหรือไม่?

มีเพียงเสียงอุทานในใจ ไม่กล้าเปล่งออกมาชื่นชมความยิ่งใหญ่ของลำกระบี่ประจำกายของเขา ยิ่งส่วนเนื้อที่ห่อหุ้มนั้นโผล่ปลายกระบี่ลำทู่มาให้เห็นรำไร ใจสตรีเช่นนางยิ่งสั่นสะท้าน

“อย่าหลีกหนี...เจ้าจะได้ชิมรสความทุกข์ระทมนี้ด้วยตัวเอง”

คำกล่าวที่ว่าคืนเข้าหอมีค่าดั่งทองพันชั่ง เห็นจะเป็นคืนเข้าหอของนางจดจำตราบชั่วชีวิตเสียมากกว่า

“ข้าจะทำให้เจ้าพร้อมสักเพียงนิด...” เขากระซิบเสียงกระเส่า ปลุกเร้าอารมณ์ของสตรีตรงหน้าก่อนส่งนิ้วเรียวเข้าไปในกายสาว จนร่างเล็กที่ไม่เคยมีสิ่งแปลกปลอมใดเข้าไปสะดุ้งสุดตัว ความอ่อนนุ่มตอดรัดนิ้วแกร่งของเขาแน่นหนึบ

“เจ้ามันแน่นเสียจริงแบบนี้จะรับกระบี่ลำโตของข้าได้หรือไม่” เสียงเยาะเย้าในความสาวที่เล็กกระจิริดต่างจากกลีบบุปผาที่อวบอูมนูนใหญ่จนเขาอยากแหวกมันออกเสียเต็มประดา

เขาชักนิ้วขยับเข้าออก ร่างกายเล็กก็เปลี่ยนจากความเจ็บปวดเมื่อครู่ เป็นความซาบซ่านรัญจวนใจ และเขาก็เร่งนิ้วให้ขยับจากเชื่องช้าสู่ความเร็วที่มากขึ้น...เร็วขึ้นอีก...เร็วอีก จนสะโพกผายหยัดขึ้นตามนิ้วของเขา

“เจ้ามันเหมือนสตรีแพศยาร่านบุรุษนัก” คำด่าทอดูแคลนนางเปล่งออกมาไม่ขาดสาย นางได้แต่เก็บความเจ็บปวดนี้ไว้พร้อมกับกลั้นน้ำตาที่มันคอยจะไหลอยู่รอมร่อ ไม่ให้หลั่งออกมาสร้างความสมเพชใจให้กับชายผู้ลืมง่ายผู้นี้

ต่อให้นางโดนดูแคลนเพียงใด แต่ร่างกายของนางไม่อาจจะควบคุมมันได้ สะโพกมนขยับขึ้นลงสะบัดไปมาจากอารมณ์พิศวาสเข้าครอบครอง มือที่โดนเขามัดไว้ที่หัวเตียงจิกเข้าหากัน พร้อมกับเปล่งเสียงครางออกมา

“ซี้ด...อ่าห์”

นางต้องการปลดปล่อยความทรมานนี้ออกไปจากร่างกายโดยเร็วที่สุด แต่เขาก็ไม่เร่งส่งตัวนางให้ถึงแดนเซียนเสียที แต่เมื่อนางใกล้จะเห็นจุดหมายอีกไม่ไกล บุรุษผู้ทรมานความสาว ก็ดึงนิ้วของเขาออก จนนางผวาตามเรียวนิ้วไปด้วย

“ฮึก!”

“หึ! คิดว่าข้าจะให้เจ้ามีความสุขง่ายเพียงนั้นเชียวหรือจิวฮวา”

“มะ...อย่า...อย่าหยุด...อื้อ...ขอร้อง” ครั้งแรกนางอยากให้เขาหยุด ครั้งนี้นางอยากให้เขาทำต่อ มันทรมานเหลือเกิน

เสียงหวานครวญออกมายาวเหยียด แต่กลับไม่ทำให้คนอีกใจดีกับนาง แต่ว่ามันกลับกระตุ้นให้ความปรารถนาในกายของเขาพุ่งขึ้นไปอีก

ลำกระบี่เจี้ยนหลัวหัวทู่แกร่งเครียดไปหมดทั้งลำ ทั้งสั่นระริกต้องการเข้าไปในกายสตรีที่ร้องขอตรงหน้า

ข้าต้องการเจ้าจิวฮวา...

เขาลืมสิ้นแล้วจากที่จะทำให้นางเจ็บปวดทรมาน เพราะมันทำให้ตนทรมานยิ่งกว่า ความคับแน่นแสนบริสุทธิ์ของนางทำให้เขาหลงใหล

“กายเจ้าเป็นของข้า...” มือหนาแยกเรียวขาออกจากกัน ก่อนสอดแทรกกายอย่างล้ำลึกในร่างของนางพร้อมออกแรงกระแทกทีเดียวให้ลึกสุดปลายด้าม

“ฮะ...ฮึก...อ่าห์!!!!”