“ใช่ค่ะ หรือว่าเสี่ยจะความจำกลับคืนมาแล้วคะ” ดอกเหมยเอ่ยถาม มองการต่อสู้ของสุริยันต์อย่างสนใจ
“คิดว่ามันเป็นวิชาที่ติดตัวเฮียมาตั้งแต่เด็กๆ จิตใต้สำนึกของเฮียหรือความเคยชินคงทำให้เฮียต่อสู้ออกไปแบบนั้น ก็เหมือนกับตอนที่เฮียทำอาหารนั่นแหละ”
พิมพ์รดาพูดอย่างใจคิด ในขณะที่อุ้มบุตรสาวตัวน้อยของเธออยู่ และเป็นจริงดังนั้น คนของนพโดนสุริยันต์จัดการสะบักสะบอมไปตามๆ กัน สุริยันต์ปัดเสื้อผ้าไปมาเพราะมีเศษทรายเกาะอยู่ มองคนของนพที่วิ่งหนีหางจุกตูดไปด้วยดวงตาเหี้ยมเกรียม
“เฮียเป็นยังไงบ้างคะ” พิมพ์รดาเดินออกไปถามไถ่สุริยันต์ ในขณะที่เขาส่ายหน้าไปมา คล้ายจะบอกว่าไม่เป็นอะไร
“โหย... นายหญิงถามนายหัวว่าเป็นอะไรไม่ได้นะครับ ต้องถามว่าพวกของไอ้นพต่างหากใกล้ตายหรือไง โดนไปขนาดนั้น” ทวนซึ่งกลายมาเป็นลูกน้องของสุริยันต์พูดขึ้น เห็นฝีไม้ลายมือของเจ้านายแล้วเขาถึงกับยกนิ้วให้
ทวนเป็นคนที่นี่ มีอาชีพหาปลา
