“สวัสดีครับคุณเหมย”
“สวัสดีค่ะเสี่ยพิทาย”
“รู้ได้ยังไงครับว่าเป็นผม”
“เหมยจำเสียงของเสี่ยได้ค่ะ” เธอเลี้ยวรถขับวนไปวนมาจนลูกน้องของพิทายที่ขับตามมาหลงทาง
“ผมจะได้เจอคุณเหมยอีกเมื่อไหร่ครับ”
“เหมยอยากให้เจอก็จะได้เจอค่ะ ให้ลูกน้องขับรถตามมาแบบนี้ไม่ดีเลยนะคะ” ดอกเหมยหัวเราะเบาๆ
“แหม... ผู้หญิงฉลาดๆ อย่างคุณเหมยหายากจังเลยนะครับ” พิทายหัวเราะเบาๆ ไม่คิดว่าหล่อนจะรู้ว่าเขาให้ลูกน้องขับรถตาม
“ผู้หญิงเยอะแยะไปค่ะ เหมยแค่ไม่ชอบให้ใครขับรถตามน่ะค่ะ เหมยมีเบอร์ของคุณแล้ว แล้วจะโทร. หานะคะ”
“ถ้าคุณไม่โทร. มา ผมคงรอเก้อ”
“เหมยไม่โทร. ไป คุณก็โทรมาสิคะ เหมยชอบคนมีความพยายามค่ะ งั้นเหมยขอวางสายก่อนนะคะ”
“ครับ” พิทายวางโทรศัพท์ก่อนจะหันไปมองนทีด้วยดวงตาลุกวาบ
“ลูกน้องมึงไม่ได้เรื่อง ขับตามแค่นี้ก็โดนจับได้”
“ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะรู้จักหลบหลีกนะครับ เธอบอกว่าไม่ได้อยู่ที่นี่นี่นา”
“ซอยนั้น
