“ฉวี... ช่วยพาคุณเดือนกับหนูมะนาวไปดูห้องพักข้างบนให้ที”
เมื่อวานพ่อเลี้ยงเพิ่งสั่งเฟอร์นิเจอร์ชุดใหญ่มาจากในเมือง จัดเตรียมรอเอาไว้ภายในห้องนอนของสองแม่ลูกที่อยู่ชั้นบน
“เอ่อ... พ่อเลี้ยงคะ... เดือนกับลูกขอนอนข้างล่างค่ะ”
เดือนฉายรีบค้าน หล่อนเป็นคนเจียมเนื้อเจียมตัว แค่ได้เข้ามาอาศัยร่วมชายคาก็นับว่าเป็นบุญเหลือเกิน
“ได้ยังไง... ฉันเตรียมห้องเอาไว้แล้วที่ชั้นบน”
พ่อเลี้ยงรีบค้าน
“ไม่ค่ะ... เดือนกับลูกขอนอนข้างล่าง”
เดือนฉายตระหนักอยู่เสมอ ว่าหล่อนกับลูกสาวเข้ามาบ้านหลังนี้ในฐานะ ‘คนรับใช้’ หล่อนจะไม่มีวันตีตนเสมอนายอย่างเด็ดขาด
“นอนข้างบนเถอะ... ฉันเตรียมห้องเอาไว้ให้แล้ว ห้องนอนก็กว้างขวางสะดวกสบายกว่า”
พ่อเลี้ยงคะยั้นคะยอ
“เดือนกับลูกขอนอนที่เรือนคนใช้ค่ะ
