ภารัญนั่งนิ่งหลังจากที่มือถือถูกปิดลง มีแค่การปลอบใจจากเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ บนเครื่องเท่านั้น
“ทันทีที่เครื่องมันแตะรันเวย์ เก็บมันได้เลย” เสียงเหี้ยมของมาเฟียหนุ่มดังขึ้น เขากุมขมับตัวเองอย่างหัวเสีย ตอนนี้ได้แต่รอเวลาที่จะไปถึงเกาะนั้น เฮลิคอปเตอร์สี่ลำที่บินตามมาผละออกไปสองเพื่อติดตามเครื่องของธีรดนย์ที่น่าจะบินออกจากเกาะไปแล้วเหมือนกัน ที่เหลือคือตามมาเพื่อรีบไปช่วยคน ซึ่งคงถึงภายในห้านาทีนี้
แต่รมิตากระโดดลงน้ำไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว บนผาก็ยังมีร่างของเคที่ ซึ่งนั่งกุมแผลตัวเองอยู่ โดยมีเสื้อของการันต์มัดปิดบาดแผลให้ ส่วนตัวเขาคลานไปที่หน้าผา จนเป็นรอยสีแดงยาวเป็นทาง
“ขิม พี่ขอโทษที่ช่วยเธอไม่ได้” เสียงสั่นเครือดังขึ้น ก่อนที่หูเขาจะแว่วได้ยินบางสิ่งด้านล่าง
“พี่รัน!!ปลอดภัยไหม!! เคที่เป็นไงบ้าง” รมิตาซึ่งเกาะอยู่บนโขดหินร้องถาม ความสูงขนาดนี้แม้จะไม่เคยกระโดดสมัยเป็นนักกีฬาว่ายน
