07:00 ของอีกวัน ภารัญตื่นขึ้นก่อนจะรีบตรงไปห้องน้ำทันที และขังตัวเองอยู่ด้านในนานพอดู ทำเอารมิตาตกใจตื่นเพราะเสียงอาเจียนของเขา อดเป็นห่วงไม่ได้ เธอเดินมาหาที่ห้องน้ำ เพื่อรออีกฝ่ายออกมา
“พี่ทำให้ตื่นเหรอ ขิมกลับไปนอนต่อเถอะ” เสียงแหบพร่ารู้สึกเหนื่อยเอ่ยบอกคนน้อง รมิตาชะงักกับสรรพนามที่เขาใช้กับเธอ มันอ่อนโยนจนไม่น่าจะใช่สามีตัวเอง
“น้ำค่ะ คุณไม่สบายทำไมไม่ไปตรวจ”
“พึ่งเป็นเมื่อสองสามวันก่อน น่าจะเป็นเพราะทานอาหารไม่สะอาด ห่วงพี่เหรอ” เอ่ยถามเสียงเบา พอได้กลิ่นตัวคนน้องเขาก็รู้สึกดีขึ้น
“ฉันแค่กลัวคุณจะตายในห้อง เดี๋ยวจะกลายเป็นฆาตกรเสียเปล่าๆ” คนน้องตอบก่อนทำท่าจะเดินหันหลังให้ เลยถูกคนตัวโตกอดรัดเอาไว้ทางด้านหลัง
“ขิม พี่รักขิม รักตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ พี่ขอโทษนะคะ ยกโทษให้พี่นะ จะทำโทษยังไงก็ได้ ขอแค่ขิมอยู่กับพี่ก็พอ เราจะไม่หย่ากัน ไม่ว่าจะสองปีหรือนานแค่ไหน อยู่กับพี่ไปจนกว่าเราจ
