นั่งอยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ พี่ชายก็พูดขึ้น
“ แก้วรักที่ฉันเป็นนายแพทย์ดุจตะวันผู้สวมเสื้อกาวน์สีขาว ลงพื้นที่ตรวจฟรี ช่วยเหลือประชาชน รักที่ฉันช่วยพยุงเธอขึ้นจากการหกล้มแล้วใช้เสื้อกาวน์คลุมให้ รักในภาพของความเป็นสุภาพบุรุษผู้แสนสมบูรณ์แบบที่เธอคงจะวาดฝันไปไกลแสนไกล แต่นายก็รู้ว่านั่นไม่ใช่ตัวฉันแบบที่ฉันเป็น ”
“ ทำไมจะไม่ใช่ พี่ซันของผมก็เป็นผู้ชายหล่อ เท่ห์ สมาร์ท หุ่นดี สาว ๆ ที่ไหนก็กรี๊ดทั้งนั้น เป็นนายแพทย์ผู้ใจดีมีเมตตาเพราะถ้าไม่ใจดีก็คงไม่ออกพื้นที่ช่วยเหลือคนฟรี ๆ ทุกเดือน คงไม่ตั้งมูลนิธิช่วยเหลือเด็กยากจนให้มารักษาฟรีในโรงพยาบาล คงไม่ให้ทุนการศึกษาเด็กด้อยโอกาส คงไม่... ”
“ พอเถอะ แกก็รู้ว่าฉันเป็นอะไร ฉันมันไม่ปกติ ”
ดุจตะวันพูดตัดบทขณะที่น้องชายยังไม่ได้พูดจบ อีกฝ่ายถอนใจเสียยาว
“ พี่ก็เอาแต่พูดแบบนี้ ”
“ แล้วแก้วก็รู้แล้วด้วย มันอาจจะเป็นเหตุผลที่เขาจากไป ”
“ อะไรนะ ไม่จ
