“มองอะไรวะ?”
“นั่นดิ...กูเห็นมึงจ้องนานแล้ว” เซอร์เวย์ คูเปอร์ รวมถึงธามไท หันมองไปยังจุดเดียวกันกับทอย มองเห็นแผ่นหลังผู้หญิงคนหนึ่งนั่งร่วมโต๊ะกับชายลูกครึ่งห่างออกไปอีกมุมหนี่งของร้าน
“สองคนนั้นหรอวะ” ธามไทเลิกคิ้วถาม จากโต๊ะที่พวกเขานั่งบวกกับความสลัวของแสงไฟสีส้มมองแทบไม่เห็นใบหน้าคนๆนั้นด้วยซ้ำ จะมีก็แต่เซอร์เวย์หลุดยิ้มออกมารู้ดีว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครแม้เห็นเพียงแผ่นหลังก็ตาม พี่น้องคลานตามกันมาเห็นแค่เงาเขาก็จำได้ ‘เจ๊เน่มากินข้าวกับใคร’เซอร์เวย์คิดในใจ
“มึงบอกซักทีดิ...มองอะไร”
“เปล่า” ทอยตอบกลับแต่เพียงเท่านั้น หันมาสนใจกับข้าวในจานตรงหน้าสร้างความสงสัยให้เพื่อนมากไม่น้อย
“ไอ้นี่...ทำตัวแปลกมากขึ้นทุกวัน” คูเปอร์ว่า
“กินข้าวครับไอ้เปอร์ ไม่ต้องเสือกเรื่องกู”
“เอ้า...ไอ้นี่!กูเป็นเจ้านาย”
“ไม่ใช่เวลางาน” ทอยพูดบอก พร้อมกับใช้นิ้วยาวชี้ไปที่นาฬิกาข้อมือเชิงบอกว่าตอนนี้ยังไ
