Ep.1
976 Words
ก๊อก! ก๊อก!
แกร๊ก!
เสียงประตูบานใหญ่เปิดออกกว้างโดยไม่รอให้คนที่อยู่ด้านในเอ่ยอนุญาต พร้อมกับคนมาใหม่สาวเท้าเดินเข้ามาภายในห้องทำงานของผู้บริหารห้องเสื้อแบรนด์ดังที่กำลังได้รับความนิยมจากเหล่าดารานางแบบ เซเลบแถวหน้าของประเทศ กลุ่มวัยรุ่นนักศึกษา วัยทำงาน นอกจากดีไซน์ที่ไม่เหมือนใคร ราคาก็ยังเป็นมิตรอีกด้วย
'เนเน่' หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยจิ้มลิ้มปากนิดจมูกหน่อยเสมือนผู้เป็นพ่อราวกับฝาแฝดต่างเพศต่างวัย ร่างเล็กเอวบาง ผิวขาวใสน่ามอง ผมตรงยาวสลวยถอดแบบคนเป็นแม่มาอย่างกับแกะ
"คุณเน่คะ มีดอกไม้มาส่งค่ะ" เสียงแหลมเอ่ยบอกใบบัว’ ผู้ช่วยสาวพ่วงตำแหน่งผู้จัดการร้าน หล่อนนิสัยดีเรียบร้อยราวกับผ้าพับไว้ ต่างจากเนเน่อย่างสิ้นเชิง ทว่า เวลาทำงานทั้งสองคนกลับเข้าขากันได้ดี เรียกได้ว่าใบบัวรู้ใจเนเน่เป็นที่สุด
"ของใครหรอ?" เนเน่ละสายตาจากงานออกแบบตรงหน้า มองจ้องใบบัวสลับกับดอกไม้ช่อโตอย่างรอคำตอบ แม้จะมีชื่อเจ้าของอยู่แล้วในหัวแต่ก็อยากได้ยินจากปากหล่อน
"คุณรุจค่ะ ดูสิ...สีโปรดคุณเน่เลยนะคะเนี่ย"
"อืม สวยดี...เธอว่าพี่รุจเขาเป็นคนยังไง"
"หล่อค่ะ"
"รู้แล้วย่ะ...ฉันหมายถึงนิสัยใจคอ"
"ฮ่าๆๆ บัวล้อเล่นค่ะ คุณรุจเขาดูมีเสน่ห์ จริงใจ ถึงแม้ว่าสายตาจะแอบเจ้าชู้อยู่บ้าง แต่รวมๆแล้วก็โอเคนะคะ"
"งั้นหรอ"
"แต่จะถูกใจนายใหญ่หรือเปล่า อันนี้บัวตอบไม่ได้ค่ะ อื้อ~พูดแล้วขนลุก" ใบบัวทำท่าขนลุกขนชันเมื่อนึกไปถึงความโหดเหี้ยมอันแสนเลือดเย็นของเดย์ไนท์ผู้เป็นพ่อของเนเน่ แม้ว่าหล่อนจะเคยเจอเขาบ่อยครั้งแต่กลับไม่ชินเอาเสียเลย ‘คนอะไรทั้งหล่อทั้งน่ากลัว’
“นั่นแหละปัญหาใหญ่เลย”
"บัววางไว้ตรงนี้นะคะ เย็นนี้มีนัดดินเนอร์กับคุณรุจ ห้ามลืมนะ"
เนเน่พยักหน้ารับ เลิกให้ความสนใจบัว ก้มหน้าออกแบบชุดคอลเลคชั่นใหม่ให้เสร็จทันเปิดตัวต้นเดือนหน้าต้อนรับฤดูกาลใหม่ของปี
ฝีมือการออกแบบของเนเน่ไม่เป็นสองรองใคร บริษัทใหญ่โตระดับโลกหลายแห่งเชิญชวนให้เธอร่วมงานด้วยโดยเสนอค่าตอบแทนสูงลิ่ว แต่กลับถูกเธอปฏิเสธอย่างไม่ใยดี
ร่างบางนั่งทำงานด้วยใจรักอย่างเพลิดเพลิน กระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงช่วงเย็น เนเน่จึงยอมลุกจากโต๊ะทำงานเพื่อไปตามนัดนิรุจคนคุยของเธอ
.
.
"รอนานมั้ยคะ" เสียงหวานเอ่ยถาม สองเท้าเล็กหยุดยืนตรงหน้าชายหนุ่มคุ้นตา ความจริงแล้วเขาเป็นรุ่นพี่ต่างคณะมหาลัยเดียวกัน ด้วยความสามารถด้านกีฬาทำให้เนเน่เคยเห็นเขาผ่านตาอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัว กระทั่งได้มาเจอกันอีกครั้งในฐานะนักธุรกิจดาวรุ่ง
"ไม่นานครับ ไปกันเลยมั้ย"
"ค่ะ"
ชายหนุ่มพิงหน้ารถหรูขยับตัวยืนเต็มความสูง มือสากกระชับเสื้อสูทด้วยท่าทีสุขุม ก่อนจะก้าวเดินเคียงข้างหญิงสาวที่หมายตามายังท่าเรือ โดยมีบริกรเดินนำไปยังโต๊ะสวีทสุดหรูสำหรับสองที่นั่งถูกจองไว้ล่วงหน้า ทั้งสองนั่งพูดคุยกันไม่นานนักอาหารสามสี่อย่างพร้อมทั้งไวน์แดงราคาแพงก็ถูกจัดวางลงบนโต๊ะสำหรับดินเนอร์สุดหรูของเขาและเธอ
"เนเน่ครับ”
“คะ?”
“คือ...ให้ผมดูแลคุณได้มั้ยครับ" เสียงทุ้มนุ่มของนักธุรกิจหนุ่มเอ่ยถามอย่างเว้าวอน มือสากวางบนโต๊ะเลื่อนกุมมือเล็กของหญิงสาวนั่งฝั่งตรงข้ามไว้หลวมๆ ท่ามกลางบรรยากาศยามค่ำคืนบนเรือสำราญสุดหรูกลางแม่น้ำเจ้าพระยา ประดับประดาไปด้วยแสงไฟสลัวสีส้ม สองฟากฝั่งวิวเมืองสวยละลานตา
"เอ่อ...คือ" เสียงหวานตะกุกตะกัก หัวสมองนึกหาเหตุผลและทางออกที่ดีที่สุด มือเล็กพยายามดึงกลับให้หลุดพ้นจากพันธนาการของชายหนุ่มแต่ไม่เป็นผล ใช่ว่าเธอไม่อยากให้โอกาสเขา เพียงแต่อยากศึกษาทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ และต้องการเว้นระยะห่างเพื่อความปลอดภัยของเขา
"นะครับเน่"
"ปล่อยมือฉันก่อนค่ะ ขอเวลาฉันหน่อย"
"ก็ได้ครับ แต่เน่สัญญาได้มั้ยว่าจะให้โอกาสกัน"
เนเน่ยิ้มบางเป็นคำตอบ เธอไม่อยากรีบร้อนให้สถานะกับใครทั้งนั้น ที่ผ่านมาพ่อของเธอหวงมาก เรียกได้ว่ากีดกันผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้ หนักสุดก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยไม่มีใครหาเจออีกเลย
“บรรยากาศดี...เหมาะกับพาแฟนมานั่งกินข้าวนะครับ เน่ว่ามั้ย”
“เอ่อ...ค่ะ”
“ถ้าเราเป็นแฟนกันก็คงดี” รุจพูดเสียงเบา สายตาคมจับจ้องร่างบางระหงด้วยแววตาเจ้าเล่ห์แบบฉบับชายเจ้าชู้
“...” เนเน่นั่งนิ่งชิมรสชาติอาหารราวกับว่าไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด ไม่แม้แต่เงยหน้ามองกันด้วยซ้ำ ตอนนี้หัวสมองเธอคิดถึงเหล้าเข้มๆกับเสียงเพลงในคลับมากกว่า
นั่งต่อไม่นานเนเน่เป็นฝ่ายขอตัวกลับ โดยอ้างว่ามีธุระสำคัญต้องไปจัดการ รุจเองก็ไม่ได้รั้งไว้ เขาต้องรีบไปสนามบินเช่นกัน มีงานที่บริษัทสาขาต่างประเทศรออยู่
.
.
.
ครืดด! ครืดด!
"ครับนาย"
[ไอ้ไม้มึงตามไปเก็บมัน อย่าให้มันมีโอกาสได้แตะต้องลูกสาวกูอีก]
"ครับ" หลังวางสายจากผู้เป็นเจ้านาย ไม้จัดการทุกอย่างตามคำสั่งโดยไม่มีข้อสงสัยใด เพราะผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนแรก หึหึ!
- Writer
