"กรี๊ดด! ขากู ฮือๆๆ ขากู" ศรีไพรเมื่อออกจากโรงพยาบาลก็ยังทำใจไม่ได้ที่ต้องสูญเสียขวากลายเป็นคนพิการตลอดชีวิต
"โอ้ย! แม่จะร้องอะไรนักหนาเนี่ยรู้มั้ยว่ามันน่ารำคาญ"
"แม่เสียขาไปทั้งข้าง แกจะไม่ให้แม่เสียใจได้เหรอยัยเพลิน ฮึก"
"ก็มันช่วยไม่ได้นี่ ไม่ตัดก็ตาย หรือแม่อยากจะกลับบ้านเก่าไปอยู่กับพ่อล่ะ" เพลินตาพูดอย่างไม่ยี่หระพลางหยิบกระเป๋าออกมาใส่เสื้อผ้าราคาแพงของเพียงฝันที่เธอเอามาด้วย
"นั่นแกเก็บเสื้อผ้าจะไปไหน"
"ฉันจะไปอยู่กับผัว"
"ผัวที่ไหน? คุณรามเหรอ? เขากลับมาง้อแกแล้วใช่มั้ย"
"ง้อบ้าง้อบออะไรล่ะ ฉันได้ผัวใหม่แล้ว"
"ใคร?!"
"เสี่ยปล่อยเงินกู้ เมื่อคืนฉันไปนั่งที่บาร์มาเลยได้เขาเป็นผัว"
"นี่แกไปขายตัวมาเหรอ ใครสั่งสอนให้แกทำตัวต่ำๆ แบบนี้ฮะยัยเพลิน!"
"ไม่ขายแล้วจะเอาอะไรกิน แล้วไอ้เสี่ยเชิดเนี่ย ฉันไปสืบประวัติมันมาแล้ว รวยไม่เบา ทั้งปล่อยเงินกู้ทั้งค้าที่ดิน ได้มันเป็นผัวฉันส
