ภูวดลอาบน้ำเสร็จแล้วก็ขึ้นมานอนรอดอกแก้วบนเตียง และก็เฝ้ารอการมาถึงของหญิงสาวอย่างใจจดใจจ่อ
เสียงแก่กที่ประตูห้อง เรียกรอยยิ้มให้ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเขาทันที
“นึกว่าจะไม่ยอมมาซะแล้ว”
เขาพึมพำเบาๆ ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เอาหมอนหนุนรองไว้ใต้แผ่นหลัง
สายตาจ้องมองไปยังร่างอรชรของดอกแก้วที่เดินเข้ามาหยุดกลางห้อง แสงสว่างจากดวงไฟราคาแพงบนเพดานส่องกระทบร่างสาวในชุดนอนสีขาว ทำให้เจ้าหล่อนยิ่งน่าปรารถนาเหลือเกิน
“รีบมาสิ ฉันรอนานแล้ว”
ภูวดลเกลียดเสียงกระเส่าที่ควบคุมไม่ได้ของตัวเองเหลือเกิน
ดอกแก้วไม่ได้โต้แย้งอะไร หล่อนค่อยๆ ถอดชุดนอนออกไป จากนั้นก็พาเรือนร่างเปลือยเปล่าก้าวขึ้นมาบนเตียงใหญ่
ภูวดลแปลกใจเล็กน้อยที่หญิงสาวไม่พูดไม่จา และไม่อิดออดเลยเมื่อเขาให้มาขึ้นเตียง ซึ่งแตกต่างไปจากทุกวัน
ความเขินอายน่าเอ็นดูของหล่อนถูกกลบทับเอาไว้ด้วยความเย็นชาโศกเศร้า
ให้ตายเถอะ เขาไม่ชอบแบ
