บัวคลี่ยืนมองบ้านไม้กลางเก่าตรงหน้าผ่านม่านน้ำตาที่เอ่อคลออยู่รอบดวงตา บ้านที่เต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะ รอยยิ้มของคนในครอบครัว หลายเดือนที่เธอจากบ้านหลังนี้ไป หลายเดือนที่เธอไม่ได้กินกับข้าวฝีมือแม่ หลายเดือนที่เธอไม่ได้เห็นหน้าคนในครอบครัว
“พี่บัว พี่บัวกลับมาแล้ว พ่อจ๋า แม่จ๋าพี่บัวมาจ้ะ” เสียงแหลมเล็กที่เต็มไปด้วยความดีใจดังขึ้น พร้อมกับร่างผอมบางของน้องสาววิ่งออกมาจากใต้ถุนบ้านมาหาพี่สาวที่ยืนอยู่
สองพี่น้องโผลเข้ากอดกันแน่นด้วยความคิดถึง โดยมีชาติและบัวสายยืนมองภาพของบุตรสาวสองคนกอดกันด้วยรอยยิ้มดีใจ พลันน้ำตาของนางบัวสายก็รื้นขึ้นมา
“พี่คิดเราที่สุดเลยรู้ไหม” บัวคลี่เอ่ยออกมา ในขณะที่ยังสวมกอดน้องสาวเอาไว้แน่น
“หนูก็คิดถึงพี่บัวเหมือนกัน” บัวผันผละตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของพี่สาวเอ่ยบอกออกไปด้วยรอยยิ้ม หันกลับไปมองด้านหลังก็เห็นพ่อกับแม่ยืนอยู่ จึงหันกลับมาชวนพี่สาวเข้าบ้าน
