ทุกค่ำคืนเปลี่ยวเหงาว้าเหว่ เสียงของจิ้งหรีดเรไรที่ร้องประสานเสียงขับกล่อมในช่วงเวลากลางคืนยิ่งทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงใหญ่ภายในห้องนอนรู้สึกเหงาเดียวดาย ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากสายตาทอดมองเพดานห้องอย่างเลื่อนลอย
กี่วันแล้วที่ต้องนอนเหงามองเพดานห้องอยู่อย่างนี้ กี่วันแล้วที่ต้องนั่งกินข้าวคนเดียว กี่วันแล้วที่ต้องอยู่ในบ้านหลังใหญ่ที่ไม่มีใครบางคนเดินไปเดินมา หยิบนั่นทำนี่ กี่วันแล้วที่ไม่มีใครเรียกเขาว่าพี่เข้มจ๊ะพี่เข้มจ๋า
สายตาคมละสายตาจากเพดานห้องหันมองที่นอนข้างกาย ที่ครั้งหนึ่งเคยมีหญิงสาวร่างนุ่มนิ่มตัวหอมนอนเคียงข้าง มีวงแขนเล็กโอบกอดเอาไว้ มีใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มซุกอยู่ที่อกกว้าง มีรอยยิ้มหวานมอบให้เขาทุกเช้าที่ตื่นมาเจอหน้ากัน
ภาพเหล่านั้นยังคงลอยวนเข้ามาหลอกหลอนอยู่ทุกคืนวันให้ยิ่งคะนึงหา ไม่รู้ป่านนี้เจ้าของหมอนใบนี้จะเป็นอย่างไร จะคิดถึงเขาเหมือนที่เขาคิดถึงเธอหรือไม่ เข้มหยิบหมอน
