“พี่เข้ม พี่เข้มอยู่ไหม พี่เข้ม” เสียงร้องตะโกนของผู้ชายดังมาตั้งแต่หน้ารั้วประตูบ้าน ก่อนเจ้าของเสียงที่เป็นวัยรุ่นในหมู่บ้านรูปร่างอ้วนจ้ำม่ำผิวสีแทนกำลังปั่นจักรยานคู่ใจมาพร้อมกับเพื่อนสนิทรูปร่างผอมบางที่นั่งซ้อนท้ายมาด้วย
ภาพของสองเพื่อนรักที่มักไปไหนไปด้วยกันตามติดกันเป็นเงาตามตัว คงจะเป็นที่คุ้นชินตาของคนในหมู่บ้านนี้
“แหกปากร้องตะโกนอะไรกันเสียงดังเชียวพวกมึง” เข้มร้องตะโกนกลับไป ในขณะที่ตัวเองเดินลงบันไดบ้านมา ในมือมีสมุดเล่มหนึ่งถืออยู่
“ปกติพวกฉันก็แหกปากร้องแบบนี้ทุกวันอยู่แล้วไหมพี่” บุญชายหนุ่มรูปร่างสูงผอม เอ่ยตอบกลับมา พร้อมกับก้าวลงจากเบาะจักรยานด้านหลัง เมื่อไผ่เพื่อนของตนจอดจักรยานเรียบร้อย
“นั่นดิพี่” ไผ่ก็สมทบขึ้นเช่นเดียวกัน พลางหันซ้ายแลขวามองไปรอบๆ บ้านเช่นเดียวกับบุญ เหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง
“พวกมึงมองอะไร อยากรู้อะไรก็ถามมา” เข้มเอ่ยอย่างรู้ทัน พลางเดินมา
