หลายชั่วโมงผ่านไป…
ภายในห้องพักผู้ป่วยที่มีบรรดาเพื่อนๆอยู่ด้วย ทุกคนต่างจับจ้องมองไปยังคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เมฆที่นั่งเฝ้าคนตัวเล็กไม่ห่างฝ่ามือหนาสองข้างกำมือเรียวไว้ไม่ยอมปล่อย
“ คิดถึงจังเลย เมื่อไหร่จะตื่นซะที “ มือหนาดึงมือคนตัวเล็กมาแนบไว้ที่แก้มสากของตัวเอง เมฆที่คิดถึงและโหยหาคนตัวเล็กมาก แม้จะรู้ว่าคนตัวเล็กปลอดภัยดีแล้วแต่ก็ยังอยากจะได้ยินเสียง ได้เห็นรอยยิ้ม ได้พูดคุยกันอยู่ดี
ไม่นานกระบอกตาสวยก็ค่อยๆเปิดออก เพียงฟ้าปรับสายตาหาแสงเพียงชั่วครู่ก็เห็นพ่อของลูกที่เธอรักนั่งจับมือเธออยู่ และยังมีเพื่อนๆพี่ๆอยู่กันครบ
“ พี่ ” เสียงหวานเอ่ยออกมาเบา
“ น้อง !!! “
พรึบ !!!! แขนแกร่งสองข้างโผเข้ากอดคนตัวเล็กทันทีตามสัญชาตญาณของคนที่กำลังนั่งรอคอย
“เจ็บตรงไหนมั้ย ปวดหัวรึป่าว ”
“ ไม่เจ็บค่ะ ขอน้ำหน่อยได้มั้ยค่ะ ฟ้าหิวน้ำ ” คนที่นอนหลับไปนานเอ่ยขอน้ำออกไป เมฆไม่รอช้าจัดการ
