เมฆาร้ายพ่ายรัก

คนหน้ามึน

เมฆที่นอนกอดคนตัวเล็กมาหลายชั่วโมงตื่นขึ้นในตอนใกล้เช้าของอีกวัน คนตัวเล็กก็ยังนอนนิ่งในอ้อมกอดแกร่งราวกับนอนในอ้อมกอดแม่ก็ไม่ปาน เขานอนมองหน้าคนตัวเล็กในอ้อมแขนอยู่นาน

เขาไม่เคยค้างคืนกับผู้หญิงคนไหนเลย และไม่คิดจะนอนกอดใครถึงเช้าแบบนี้ด้วย หิ้วไปกินๆเสร็จทางใครทางมันแบบนี้มาตลอด แต่กับคนตัวเล็กในอ้อมแขนนี้ เขากลับอยากนอนกอดแบบนี้ไปนานๆ อยากนอนด้วยกันแบบนี้ทุกคืน อยากได้ดอมดมกลิ่นหอมๆจากตัวเธอแบบนี้ทุกๆวัน

ปลายจมูกแกร่งกดหอมที่เรือนผมสวยอีกครั้ง แขนแกร่งกระชับกอดแน่นขึ้นราวกับกลัวว่าเธอจะหนีไป พลางคิดหาวิธีจะทำยังไงให้พาคนตัวเล็กมานอนด้วยทุกคืนได้ เมฆนอนจมอยู่กับความคิดนี้อยู่นานจนเข้าสู่ห่วงนิทราไปอีกครั้ง

10:00 น. ของเช้าวันใหม่ ณ คอนโดหรูของลูกชายอธิการ

เมฆที่ตื่นก่อนแล้วก็อาบน้ำแต่งตัวเดินตรงไปยังห้องครัวที่อยู่ไม่ไกล เปิดตู้เย็นหาดูของสดที่พอจะทำมื้อเช้าให้คนตัวเล็กที่ยังหลับปุ๋ยอยู่ในห้อง

ไม่นานไข่ไก่ กุ้ง ปลาหมึกก็ถูกนำออกมาจากตู้เย็น เมฆจัดการทำข้าวผัดทะเล ไม่นานอาหารน่าตาน่าทานก็ถูกนำมาวางลงบนโต๊ะพร้อมด้วยน้ำส้ม 1 แก้ว

กลิ่นหอมของข้าวผัดทะเล มันทำให้เพียงฟ้าที่กำลังนอนหลับสบายอยู่ตื่นขึ้นทันที พลางคิดใครทำกับข้าวแต่เช้าคนกำลังหลับสบาย สายตาหญิงสาวกวาดมองไปทั่วห้องนอน มองไปยังโซฟาที่เมฆนอนเมื่อคืนนี้ก็ยังมีหมอนวางอยู่ในใจโล่กอกอยู่ไม่น้อยที่เมื่อคืนเขานอนโซฟา โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าตัวเธอเองนอนในอ้อมกอดเข้าทั้งคืน

เพียงฟ้าที่ได้กลิ่นอาหารอาการหิวก็เกิดขึ้นทันที เพราะเธอกินข้าวกับคนพี่ที่ร้านอาหารในห้างตั้งแต่เมื่อวาน สองเท้าเล็กเดินออกมาจากห้องนอนหรู สายตากวาดหาเจ้าของทั้งในห้องน้ำ ห้องทำงานก็ไม่มีแม้แต่เงาของเจ้าของห้อง

เพียงฟ้าที่กะว่าจะไปนั่งรอเจ้าของห้องที่โซฟา สายตาเห็นเข้ากับคนพี่ที่ง่วนอยู่ในห้องครัว พลันเห็นจานข้าวผัด 2 จานวางอยู่บนโต๊ะกินข้าว

โอ้ยยยย !!!!!!

เพียงฟ้าที่คิดว่านี่เธอฝันไปแน่ๆเลยหยิกแรงๆที่แขนตัวเอง เจ็บจนร้องเสียงหลงออกมา เมฆที่ได้ยินคนตัวเล็กร้องก็รีบวางผลไม้ในมือวิ่งเข้ามาหาคนตัวเล็กทันที

“ น้องเป็นอะไร ? ” สายตาท่าทางของเมฆแสดงออกมาชัดเจนว่าเป็นห่วงคนตัวเล็ก เพียงฟ้าที่ งง อยู่แล้วก็ งง เข้าไปอีกที่เห็นท่าทีแบบนั้นของเขา และนี่เขาเรียกเธอว่า…น้อง… ทั้งที่ปกติยัยนั่น ยัยนี่ เป็นอะไรของเขา !!!

“ มะ ไม่เป็นอะไรค่ะ ”

“ งั้นไปกินข้าว 10 โมงกว่าแล้วนะไม่หิวเหรอ“ เมฆจูงมือคนตัวเล็กมานั่งตรงโต๊ะอาหารที่มีจานข้าวผัดสองจานวางอยู่

” กินสิยังร้อนๆอยู่เลย “ ข้าวผัดที่เขาเพิ่งทำเสร็จใหม่ๆมันยังร้อนอยู่หากคนตัวเล็กเอาแต่นั่งมองมันก็เย็นจืดชืดกันพอดี

” ค่ะ “ เพียงฟ้าทำใจอยู่นานมันจะกินได้ไหมไอข้าวผัดจานนี้ก่อนจะตัดสินใจตักข้าวเข้าปากไป กระบอกตาสวยตวัดสายตาไปหาคนพี่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามทันที เมฆที่เห็นสายตามีคำถามนั่นก็ได้แต่นึกเอ็นดูคนตรงข้ามอยู่ไม่น้อย

“ พี่ทำเองหรอค่ะ ? ” เพียงฟ้าอดไม่ได้ที่จะถามคำถามนี้ออกไป เพราะมันอร่อยจนคิดว่าเขาไม่น่าจะทำเอง

“ ใช่ พี่ทำเอง อร่อยไหม ? กินได้รึป่าว ? ” เมฆเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคนตัวเล็กของเขาคิดยังไงกับรสชาติของข้าวผัดที่เขาทำ

“ อะ อ๋อ ก็… อร่อยอยู่นะคะ ”

“ …… ” เมฆก็ไม่พูดอะไรต่อได้แต่คิด อร่อยอยู่ = ไม่อร่อย แล้วอร่อยไหมว่ะ !!

เพียงฟ้าที่ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวผัดในจานจนหมดตามด้วยน้ำส้ม เมฆที่เห็นคนตัวเล็กกินหมดก็ได้แต่อมยิ้มเบาๆ กินเกลี้ยงขนาดนี้มันก็คงอร่อยแหละว่ะ

จริงๆแล้วเมฆทำอาหารเป็นหลายอย่าง เขามักทำอาหารกินเองอยู่บ่อยครั้งแต่ไม่เคยทำให้คนอื่นกินเลย แม้กระทั้งเพื่อนทั้งสองของเขา คนตัวเล็กเป็นคนแรกที่เขาทำให้กินและเขาก็ตั้งใจเป็นอย่างมากในการทำอาหารสองจานนี้

เพียงฟ้าเมื่อกินข้าวเสร็จก็เข้าไปอาบน้ำ เธอหยิบเสื้อยืดแบรนด์ดังของเมฆมาสวมใส่ เหมือนลูกใส่เสียพ่ออย่างไงอย่างงั้น

“ ฟ้ากลับได้รึยังค่ะ ” คนตัวเล็กที่กินข้าวอาบน้ำเสร็จ แล้วก็มานั่งลงที่โซฟากลางห้อง เอ่ยถามคนที่นั่งทำงานอยู่ข้างๆ หลังจากกินข้าวเสร็จเมฆก็หอบงานมานั่งทำอยู่ที่โซฟาที่มีคนตัวเล็กนั่งอยู่

“ ใจร้ายจัง กินข้าวเสร็จแล้วจะกลับ ” เมฆปากก็พูดไปแต่สายตากลับจดจ้องอยู่ที่หน้าจอโน๊ตบุ๊ค

“ ชิ ” เพียงฟ้าที่ทำอะไรไม่ได้ๆแต่ร้อง ชิ ชะ ออกมา….คนหน้ามึน….

วันหยุดเสาร์ อาทิตย์ 2 วันของแม่สาวขาช้อปต้องมาติดแหง็กอยู่ที่คอนโดหรูของเมฆกลับบ้านก็ไม่ได้ กลับคอนโดก็ไม่ได้ ไปไหนก็ไม่ได้จนเวลาล่วงเลยมาถึงบ่ายคนที่นั่งดูทีวีอยู่ก็หลับไปซะงั้น

เมฆที่นั่งทำงานอยู่ข้างๆเห็นคนน้องหลับสองแขนแกร่งจัดการอุ้มคนตัวเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาวเดินตรงไปยังห้องนอนวางคนตัวเล็กลงเบาๆบนเตียงนอนใหญ่ของเขา

ฟอดดดดดด !!!! จมูกแกร่งกดหอมไปที่หน้าผากนวลเบาๆ เขาไม่ชอบเวลาเธอขอกลับ เขาอยากให้เธออยู่กับเขาที่นี่

“ หลับก็ดีแล้ว น้องจะได้นอนที่นี่อีกคืนนี้ ” เมฆพูดคนเดียวเบาๆ เพราะถ้าเธอหลับเวลานี้เธอจะตื่นอีกทีดึกๆเหมือนกับเมื่อวานนี้

เมฆที่นั่งมองคนตัวเล็กหลับอยู่นานสองนานสายตาที่มองคนที่นอนหลับอยู่อย่างนึกเอ็นดู เขาตั้งใจแล้วว่าจะเดินหน้าจีบเธอแต่คนไม่เคยจีบใครอย่างเขาจะเริ่มจากตรงไหนดี

เมฆที่นั่งคิดนั้นคิดนี่ไปเรื่อย ก็เกิดอาการง่วงขึ้นมาเขาพาตัวเองขึ้นไปนอนบนเตียงข้างๆคนตัวเล็กและไม่ลืมที่จะดึงร่างบางเข้ามากอด เข้าชอบความรู้สึกแบบนี้แล้ว เขาชอบกอดคนๆนี้ไปแล้ว เขาจะทำยังไงหากพรุ่งนี้ไม่มีคนตัวเล็กมานอนข้างแบบนี้

“ พี่จะทำยังไงกับน้องดีนะ ” พูดพลางฝ่ามือหนาลูบผมสวยไปพลาง กูจะทำยังไงดีว่ะ

^^