“ปล่อยเด็กกู” ภูมิเข้ามากระชากแววตาให้ออกจากอ้อมกอดของผู้ชายคนอื่นให้มาอยู่ในอ้อมกอดของตนเองแทน
“เสี่ยสมายด์เจ็บค่ะ” ภูมิเพียงแค่เหยียดมองสมายด์เล็กน้อย และเธอต้องอึ้งกับสายตาที่เย็นชาที่จ้องมาทางเธอ เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นสายแบบนั้นของเขาที่ใช้มองเธอ
“ผมขอโทษครับเห็นเธอทำท่าจะล้มผมเลยวิสาสะเข้ามาประคองเธอเอาไว้”
“ขอบคุณแต่ทีหลังไม่ต้อง” ภูมิกดเสียงลงต่ำและจูบกระหม่อมของแววตาแสดงความเป็นเจ้าของให้อีกฝ่ายดู
“อะไรของเสี่ยเนี่ย หนูอึดอัด” คนตัวเล็กในอ้อมกอดพยายามใช้มือผลักอกของเขาออกและแสดงสีหน้าว่ารำคาญจริง ๆ
เด็กบ้านี่ไม่เคยแสดงอาการหึงหวง ไม่เคยแสดงว่ามีเยื่อใยให้เขาเลย น่าจับทำโทษให้เธอรู้ว่าใครเป็นเจ้าของและใครเป็นนายของเธอให้เข็ด
“กลับบ้าน”
“ไม่เอา หนูไม่กลับ”
“อย่าดื้อกับเสี่ยแววตา” ภูมิพูดเสียงดุและจับคนตัวเล็กเข้ามากอดเมื่อเธอพยายามผลักไสเขาออก
“ไม่เอาหนูยังสนุกอยู่เลย ทำไมคน
