“ไง ยังจะกล้าอวดดีอยู่ไหม”
“อึก เพราะใครกันล่ะที่ทำให้หนูตกสถานการณ์แบบนี้”
“ถ้ายังไม่เลิกดื้อ ก็ไม่ต้องมาร้องไห้” ภูมิดันหญิงสาวออกและเดินมานั่งปล่อยให้หญิงสาวยืนมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อแทน
“หนูขอโทษ”
ภูมิยิ้มเมื่อเด็กดื้อยอมเดินเข้ามาขอโทษและปืนขึ้นมานั่งบนตักของเขาและกอดเขาไว้แน่น
“จะทำอีกไหม” ภูมิถามเสียงอ่อนโยนและถอดเสื้อคลุมสูทของตัวเองออกมาคลุมให้หญิงสาวอย่างหวงแหน
“ไม่ทำแล้ว หนูจะไม่ทำอีก หนูจะโกรธเสี่ยแล้วจริง ๆ ด้วยถ้าขืนช้ากว่านั้น”
“ขอโทษครับ เพราะเด็กคนนี้มันดื้อไงถึงต้องได้รับบทเรียนถึงจะได้หายซ่า”
แววตาร้องสะอึกสะอื้นเพราะยังรู้สึกเสียใจอยู่ ภูมิเลยกอดให้แน่นขึ้นและจูบซับน้ำตาบนใบหน้าสวยอย่างอ่อนโยน
“ตรงนี้ใช่ไหมที่มันจับ” ปากหยักประทับจูบและจูบไปทุกที่ที่คิดว่าชายอื่นเอามือสกปรกมาสัมผัสของหวงแหนของเขา
“อื้อ ตรงนี้ด้วย” แววตาชี้ตรงบั้นท้ายให้เขาเห็น
ภูมิตาลุกวาวรู้สึ
