ตอนที่ 5 ผู้อุปถัมภ์

1949 Words

แววตาแหงนหน้ามองคอนโดหรูหราที่อยู่สูงเสียดฟ้าใจกลางกรุงเทพฯ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอได้มาเหยียบพื้นที่แห่งนี้ ห้องนอนที่หรูหราที่สุดก็เป็นห้องที่ใช้เอาไว้ขายตัวนั่นแหละที่มันดูสวยหรูกับเธอมากที่สุดที่ได้เกิดมา “มองอะไรขนาดนั้น มองเหมือนกับไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต” ภูมิหันมาถามเมื่อหญิงสาวเอาแต่มองตึกรอบ ๆ ไปมา “ค่ะ เพราะไม่เคยเห็นจริง ๆ เลยมอง” เธอย้อนกลับ แต่เป็นการย้อนกลับที่เป็นความจริง เพราะเธอไม่เคยเห็นเลยมองไง ถ้าเคยเห็นมาก่อนแล้วเธอจะมองเหรอ “ฮ่า ฮ่า ยอกย้อนเก่ง” ภูมิหัวเราะและกดชั้น 61 ที่เป็นชั้นบนสุด “เสี่ยอยู่คอนโดสูงขนาดนี้เลยเหรอคะ” แววตาถามอย่างไม่อยากเชื่อ คนเรานี่ก็แปลกสามารถสร้างตึกสูง ๆ แบบนี้ได้ “อือ ต่อไปเธอต้องอยู่ที่นี่” “หนูเหรอ? แล้วเสี่ยล่ะคะ อยู่ไหนถ้าหนูมาอยู่นี่ หรือเราต้องอยู่ด้วยกัน” “สาวน้อย ฉันก็ต้องอยู่บ้านของฉันสิ” “เสี่ยนี่รวยมากเลยสิท่า ถึงได้มีบ้านหลายที่” “รวยเหรอก็ไม่รู้สินะ คอนโดก็มีหลายที่ ส่วนมากให้เด็ก ๆ อยู่” ภูมิตอบกลับไปตามความจริง เพราะส่วนมากเขาชอบเลี้ยงเด็กและชอบเปิดห้องให้เด็กอยู่มันส่วนตัวดี และคอนโดก็เป็นของเขาเองเลิกเลี้ยงเมื่อไรก็ค่อยถีบหัวใสส่งออกไป “เสี่ยเลี้ยงเด็กกี่คนกัน” เธอหันมาถามเสียงนิ่งในใจก็เดาว่าคงไม่ต่ำกว่า 10 คน เพราะรวยขนาดนี้จะเลี้ยงกี่สิบคนขนหน้าแข้งก็คงไม่ร่วง “เพิ่มเธอขึ้นมาก็เป็นคนที่ 6 พอดี ทำไมเยอะไปเหรอ” ภูมิยิ้มมุมปากเมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าไม่อยากเชื่อ “น้อยเกินคาดหนูคิดว่ามีเป็น 10” “เหอะ เลี้ยงขนาดนั้นขนหน้าแข้งฉันก็ร่วงกันพอดีนะสิ” แววตาดูรูปลักษณ์ของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า รูปร่างของเขามันสูงใหญ่แบบคนออกกำลังกาย ใบหน้าคมสันดูภายนอกไม่เหมือนคนไทยเลยถ้าบอกเป็นชาวต่างชาติเธอเองก็เชื่อ รูปลักษณ์ของเขามันทำให้เชื่อว่าเป็นหนุ่มเจ้าสำราญไม่แคร์ใคร แรก ๆ ดูเป็นคนใจจืดใจดำเสียด้วยซ้ำ ดูเหมือนคนโรคจิตเรื่องทางเพศก้ไม่เชิง “เสี่ยอายุเท่าไรค่ะ” ทันทีที่ลิฟต์เปิดออกเธอก็ถามสิ่งที่อยากรู้มานาน “สามสิบอัพทำไมดูแก่ไปเหรอ” ภูมิถามเสียงนิ่งและเอามือเสยผมของตัวเองขึ้นเมื่อมันปรกหน้าลงมา “ไม่แก่” “ฉันสังเกตมานานแล้ว ดูท่าเธอจะเป็นคนพูดขวานผ่าซากใช่ไหม” มือที่กำลังจะแตะคีย์การ์ดหยุดนิ่งและหันมาจ้องหญิงสาว “ขอโทษค่ะ แววจะพยายามพูดจามีสัมมาคารวะค่ะ” “ดี เพราะฉันชอบเด็กเรียบร้อย ว่านอนสอนง่าย เข้ามาสิ” เมื่อเข้ามาในห้องแววตาก็ต้องตื่นตะลึงกับภาพเบื้องหน้า ตอนแรกเธอคิดว่าเป็นห้องเล็ก ๆ แต่พอมาเจอคือห้องมันใหญ่มาก ไม่น่าเชื่อดูพื้นที่สี่เหลี่ยมจะสามารถมีของตกแต่งสวยหรูได้ขนาดนี้ พื้นที่ใช้สอยก็เยอะ มันไม่ใช่ว่ามีแค่ห้องนอน แต่มันมีห้องครัว ห้องนั่งเล่น และห้องน้ำในตัวมันเหมือนบ้านเลย “เป็นไงถูกใจใช่ไหม” “เสี่ยยกห้องนี้ให้หนูเหรอคะ” เธอหันมาถามเสียงหวาน ภูมินิ่งไปชั่วครู่เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวพูดเพราะถึงแม้ทุกครั้งจะมีพูดหางเสียงแต่เป็นหางเสียงที่ค่อนข้างหวานผ่าซากแข็งกระด้าง แต่นี่เธอพูดจาเพราะสมกับอายุเป็นครั้งแรก “ใช่ห้องเธอ ในนี้เป็นของเธอทั้งหมด” “ต่อให้เสี่ยเขี่ยหนูทิ้ง ห้องนี่ก็เป็นของหนูใช่ไหม” เหอะ...และสิ่งที่แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น เด็กสาวคนนี้มักจะฉลาดพูดและถาม มักจะพูดดักทางเขาเอาไว้แต่เนิ่น ๆ ไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่ชอบเข้ามาออดอ้อนและปะเลอะ “ฉลาดถามนะ” ภูมิยิ้มมุมปากและเดินไปหยิบไวน์มานั่งบนโซฟา “แก้วหนูละคะ” “นี่มันเป็นแอลกอฮอล์ เธอยังเด็กดื่มไม่ได้” “ไม่เด็กแล้วค่ะ" "20 เมื่อไรค่อยดื่ม” “เสี่ยจะเลี้ยงหนูไปจนถึงอายุนั้นเลยเหรอคะ” “ก็เลี้ยงสิ ถ้าเธอไม่ทำตัวให้ฉันรำคาญก่อนอะนะ” “ค่ะแววตาไม่ทำเรื่องเด็ก ๆ แบบนั้นหรอกค่ะ” “ฉันเชื่อ เธอนวดเป็นไหม” ภูมิรินไวน์และถามเสียงเนิบนาบ พอได้เข้ามานั่งแบบนี้ก็รู้สึกปวดเมื่อยตามตัวขึ้นมา “เป็นค่ะ” “มานวดให้หน่อย” ร่างบางลุกขึ้นมายืนด้านหลังและเริ่มนวดบ่าอันแข็งแกร่ง เธอมุ่ยหน้านิดหนึ่งเพราะบ่ากับไหล่ของเขามันแข็งมาก ไม่รู้ว่าเขาทนไปได้ยังไงไม่ปวดเมื่อยบ้างเหรอ “ไม่ปวดบ้างเหรอคะ ไหล่เสี่ยตึงมากเลย ต่อไปเสี่ยมาหนูจะคอยนวดให้” “หึ เริ่มเป็นเด็กดีแล้วสินะ” “ค่ะ จะเป็นเด็กดีแค่กับเสี่ยนี่แหละ เพราะเสี่ยบอกจะเลี้ยงหนูไปจนถึงอายุ 20” “ฮ่า ฮ่า ฉันไม่ได้บอกว่าจะเลี้ยงไปถึงอายุ 20 เสียหน่อย ฉันจะเลี้ยงเธอไปจนกว่าเธอจะเบื่อเลยแววตา แต่อย่ามาทำให้ฉันรำคาญ อย่ามาทำนิสัยเด็ก ๆ มาใส่ก็แล้วกัน อ้อ..อีกอย่างฉันไม่ชอบให้ใครมาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉัน” “ค่ะ เรื่องนั้นเสี่ยไม่ต้องเป็นกังวลเลย เพราะหนูจะไม่โทร จะไม่ตามเสี่ยเลยค่ะ” “เหรอ เธอจะเป็นฝ่ายรับอย่างเดียวเลยเหรอ” ภูมิยิ้มมุมปาก “รับฝ่ายเดียวอะไรกันค่ะ เสี่ยบอกจะเอาหนูไม่ใช่รึไง” “ฮ่า ฮ่า แสนรู้” “ไม่ใช่หมาค่ะ” “ฉันเป็นคนเลี้ยงเธอ เธอก็ต้องเหมือนหมาสิ” “หนูยอมเป็นหมาของคุณก็ได้” “ฮ่า ฮ่า แสนรู้อีกแล้ว” แววตานวดไปได้สักพักเห็นเขาผ่อนคลายขึ้นจึงค่อย ๆ นวดแผ่นหลังให้เขาอย่างอ่อนโยน “เธอนวดเก่งไม่เบาเลยนะ” ภูมิที่กำลังเคลิ้มไปกับการนวดจากมือนุ่มนิ่มเอ่ยเสียงถามอย่างเนิบนาบ “ขอบคุณค่ะ” “นวดอย่างกะเคยรับอาชีพนวดมาก่อน” “ใช่ค่ะ เคยรับจ๊อบนวด” “ห๊ะ! รับจ๊อบนวดแล้วทำอะไรอีก” เธอรับจ๊อบนวดเหรอ แล้วเป็นการนวดแบบไหน “ก็แค่นวด บ้างก็เป็นเด็กล้างจาน และก็อย่างอื่นอีกค่ะ อะไรได้เงินหนูก็ทำหมด ยกเว้นเรื่องเดียวขายตัวที่หนูไม่ทำ” “เธออายุแค่นี้ทำไมทำงานหนักจัง” “เพราะความจนไงคะ” เธอหยุดนวดและนั่งนิ่ง “เป็นอะไร หรือเกิดนึกถึงความหลังขึ้นมาแล้วชีวิตมันเศร้ารึไงกัน” ภูมิถามและหัวเราะในลำคอ “เปล่าค่ะ แต่หนูหิว หนูยังไม่ได้กินข้าวเลย” “แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก มานั่งทนหิวอยู่ทำไม” “ตอนเดินขึ้นมาหนูเห็นร้านขายของอยู่” “ใช่...เป็นร้านสะดวกซื้อเปิด 24 ชั่วโมง เธอจะไปซื้อข้าวจากข้างล่างนั้นน่ะนะ” “ใช่ค่ะ กินแค่บะหมี่ก็ได้” เธอบอกอย่างง่าย ๆ และยื่นมือมาข้างหน้า ภูมิจึงเลิกคิ้วมองด้วยความงุนงงว่าเธอต้องการอะไร “ขอเงินหน่อย” “ฮ่า ฮ่า ลืมไปเลยว่าเด็กน้อยคนนี้ฉันเป็นผู้อุปถัมภ์นี้เอง” ภูมิหัวเราะยื่นแบงก์สีเทาให้หนึ่งใบ “พอไหม ถ้าไม่พอจะได้ให้เพิ่ม” “พอค่ะ เหลืออีกต่างหาก” “เอาคีย์การ์ดไปด้วย เข้าลิฟต์มาต้องใช้คีย์การ์ดแตะ” “ค่ะ” คล้อยหลังไปภูมิจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับที่มีสายโทรเข้ามาหลายครั้ง “ว่าไง” เสียงทุ้มกรอกเสียงลงไปอย่างผ่อนคลายและจิบไวน์ไปด้วย “วันนี่เสี่ยมาหานุ่นไหมคะ นุ่นซื้อชุดใหม่มาแล้วอยากใส่ให้เสี่ยดู” “วันนี้ฉันไม่ว่าง อยากให้ดูก็ใส่แล้วถ่ายรูปส่งมาสิ” “แต่นุ่นคิดถึงเสี่ยนี่คะ” “เธอทำตัวเหมือนเป็นเด็กน้อยเลย ฉันชักรำคาญเธอซะแล้วสิ” “นุ่นขอโทษค่ะ ไว้เราค่อยเจอกันวันหลังก็ได้” “เฮ้อ~~” ภูมิถอนหายใจและวางโทรศัพท์ลงที่เดิม และเปิดทีวีดูรายการโชว์ฆ่าเวลารอให้แววตาขึ้นมา ผ่านไป 20 นาทีแววตาก็กลับขึ้นมาพร้อมกับอาหารและขนมเต็มสองมือ “เธอคิดจะซื้อเผื่อวันพรุ่งนี้ด้วยรึไง” “ใช่ค่ะ หนูซื้อมาเผื่อเสี่ยด้วยนะคะ” เธอหยิบข้าวกล่องสำเร็จรูปมาวางไว้ให้ “ขอบใจ แต่ฉันไม่กินอาหารแช่แข็งมันเสียสุขภาพ เธอเองก็อย่ากินมันบ่อย ๆ ล่ะ” “ค่ะเสี่ย” ภูมินั่งมองร่างบางที่นั่งกินอาหารที่ตนเองซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ เธอเป็นคนง่าย ๆ กินก็ง่าย ไม่เหมือนพวกผู้หญิงคนอื่นที่ต้องกินอาหารจากภัตตาคารหรู ๆ เท่านั้น “เธอดูท่าจะเลี้ยงง่ายนะแววตา” “เสี่ยอยากให้หนูดื้อเหรอคะ” ตายเธอพูดอะไรออกไป เสี่ยอยากให้หนูดื้อเหรอคะ ฉันพูดอะไรออกไปให้ตายสิ “ฮ่า ฮ่า พูดแบบนี้ก็น่ารักดีนะ ดีกว่าทำตัวแข็งกระด้าง กินเสร็จแล้วก็มานั่งข้าง ๆ ฉันนี่” “ค่ะ” เธอเก็บกล่องพลาสติกทิ้งลงถังขยะล้างมือเสร็จเรียบร้อยจึงเดินเข้ามานั่งใกล้ ๆ “ดูท่าพรุ่งนี้ฉันต้องพาเธอไปชอปปิงเสียแล้ว” ภูมิมองเสื้อผ้าที่หญิงสาวใส่ จะมาเป็นเด็กของเขาทั้งทีก็ควรมีคลาสหน่อยไม่ใช่เหมือนเด็กบ้านนอกแบบนี้ ควงไปไหนจะได้ไม่อาย “เสี่ยพาไปไหนหนูก็ไปอันนั้นแหละคะ” ใช่ เขาจะพาเธอไปไหนเธอก็ไปอันนั่นแหละ ไม่รู้จะปฏิเสธไปทำไม เพราะทุกอย่างที่เขาให้มันดีต่อตัวเธอทั้งนั้น “ว่านอนสอนง่ายอีกแล้ว” ภูมิยิ้มและลูบผมนุ่มสลวยอย่างเบามือ แววตาสะดุ้งเล็กน้อยเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้รับไออุ่นแบบนี้ ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะมีคนมาลูบหัวเธออย่างอบอุ่นเลยสักครั้งแม้แต่พ่อเธอก็ตาม เขาดูเหมือนเป็นคนละคนตอนที่เจอครั้งแรกเลย หรือพอเขารับเธอมาเลี้ยงดูเลยใส่ใจดูแลงั้นเหรอ “คิดอะไรอยู่” “เปล่าค่ะ แค่ตกใจว่าเสี่ยเป็นคนอบอุ่นแบบนี้อยู่แล้วหรือเปล่า” “หึ เปล่าหรอก ฉันจะทำแบบนี้ให้กับเด็กที่ฉันเก็บมาเท่านั้น คนไหนไม่มีประโยชน์ฉันก็ทิ้งไปง่าย ๆ ได้เหมือนกัน” “หนูอยากอาบน้ำ” เธอเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นสายของเขาเปลี่ยนไป “อยากให้ฉันอาบให้ไหมล่ะ” ชายหนุ่มกลับมาใช้สายตาแพรวพราวอีกครั้ง "หนูมีมือ" เธอตอบกลับอย่างเย็นชา คนจะอาบน้ำแล้วจะมาอาบให้ทำไมเธอไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ แล้วนะ "แต่ฉันจะอาบให้ เก็บมือเธอไปทำอย่างอื่นดีกว่า" "ไม่เอา ว้าย ปล่อยหนูนะ หนูอาบเอง" เธอทำท่าจะลุกหนี แต่ชายหนุ่มไวกว่าเข้ามาช้อนร่างเล็กขึ้นพาดบ่าและตีก้นไปหนึ่ง "เด็กดื้อมาให้เสี่ยอาบน้ำให้ดีกว่า หึ หึ" ********************* แล้วให้เก็บมือไปทำอะไรละคะเสี่ย ฮี่ ฮี่ หนูคิดไปไกลแล้วนะ >//

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more