" สินค้าเกรดต่ำ "

1290 Words

@21.00 น. "ไปร่านที่ไหนมา..ทำไมถึงกลับเอาป่านนี้ "คุณเพลิง ! "ตกใจอะไร...ฉันถามทำไมไม่ตอบ "ไปเยี่ยมน้องสาวมาค่ะ "หึ..ไปหาน้องหรือไปไหนกับไอ้คีย์กันแน่ "ไปหาน้องค่ะ "แล้วทำไมกลับเอาป่านนี้ ไม่ใช่ไปแวะโรงแรมม่านรูดที่ไหนสักแห่งหรอกเหรอ "ไม่ได้แวะไหนค่ะ..ณดากับพี่คีย์นับถือกันเป็นแค่พี่น้อง ไม่ทำเรื่องสกปรกแบบนั้นหรอกค่ะ "หึ..ถ้าคิดได้แบบนั้นก็ดี..ตราบใดที่เธอยังเป็นนางบำเรอของฉัน ก็ไม่มีสิทธิ์ไปนอนอ้าขาให้ใครเอา "ค่ะ "แล้วทำไมเธอกลับดึก...ไปหาน้องตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลไม่ใช่หรือไง "ณดาไม่ทราบว่าคุณเพลิงจะมา..เลยอยู่นานไปหน่อย ณดาตอบเขาไปแต่ในใจก็แอบคิดว่าเขารู้ได้ยังไงว่าเธอไปหาน้องสาวตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล ในเมื่อเธอกับพี่คีย์ตกลงกันไว้แล้ว ว่าจะไม่บอกเขา "ฉันจะมาตอนไหนต้องรายงานเธอด้วยหรือไง... "เปล่าค่ะ.. "คุณเพลิงทานอะไรมาหรือยังคะ...ถ้ายังณดาจะได้ไปทำให้.. "ฉันทานมาแล้ว...ไปทานกับคุณปริม...ว่าที่เมียแต่งของฉัน "ค่ะ ณดาก้มหน้าหลบสายตาเขา กับปริมเขายกย่องให้เป็นว่าที่เมียทั้งที่ยังไม่ได้มีอะไรกัน แต่กับเธอเอากันมานานหลายปี กลับมีสถานะแค่นางบำเรอ ที่เขาเลี้ยงเอาไว้แบบลับๆ คำพูดที่ดูให้เกียรติ ความอ่อนโยนที่เขามอบให้ คงจะมีแต่ปริมเท่านั้นสินะที่จะได้รับ คงไม่มีทางเป็นเธออย่างแน่นอน.. "ฉันแค่แวะมาเอาของ ไม่ได้อยากจะมาที่นี่หรอกนะ.. "ค่ะ... "งั้นณดาขอตัวนะคะ "เดี๋ยว...ฉันเปลี่ยนใจแล้ว คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่ ฉันจะเฝ้าเธอ "เฝ้าณดา ? "ใช่....เดือนนี้ฉันจ่ายให้เธอไปสามแสน ยังใช้บริการเธอไม่คุ้มเลยนะณดา เกิดเธอไปขายให้ใครตอนที่ยังเป็นผู้หญิงของฉันอยู่ ฉันก็ขาดทุนสิ "คุณเพลิง ! ณดาไม่ได้ขายตัว ณดาทั้งโกรธทั้งเหนื่อยหน่ายกับเขาเต็มที เธอได้แต่คิด เขาเห็นเธอเป็นคนแบบนั้นไปได้อย่างไร...แต่ละวันขลุกแต่อยู่ในห้อง แทบไม่ได้ออกไปไหน ทำอย่างกับเธอเป็นนักโทษรอวันประหาร จะออกไปไหนแต่ละที ต้องมีคนเฝ้าคนตาม จับตามองตลอด..การไปเยี่ยมน้องสาวที่อาการร่อแร่ ทำไมเขาต้องดูถูกเธอขนาดนี้ด้วย .. ด้วยความที่ไม่อยากทะเลาะ เธอยอมเขาตลอด และครั้งนี้ก็เช่นกัน เธอเหนื่อยที่ต้องอธิบายกับสิ่งที่เธอไม่ได้ทำ จึงเลือกที่จะเดินหนีไปเงียบๆ แต่... "จะไปไหน ...ที่ฉันพูด ไม่ได้ยินหรือไง "โอ้ย..คุณเพลิง.. ณดาเจ็บ..เพลิงบีบแขนณดาแน่น "เจ็บเหรอ..คนแบบเธอเจ็บเป็นด้วยหรือไง.. "ทำไมคุณถึงใจร้ายกับณดานัก ณดาผิดอะไรคะ..ช่วยบอกณดาทีได้ไหม.. "ผิด..ผิดที่เธอขายตัวให้ฉันตั้งแต่แรก.. "ณดาไม่ได้ขายตัว ! "หึ...เธอรับเงินจากฉัน แล้วนอนอ้าขาให้ฉันเอา ไม่เรียกขายตัวแล้วเรียกอะไร.. "คุณคิดแบบนั้นเหรอคะ...เห็นณดาเป็นแบบนั้นจริงๆใช่ไหม ? ณดาพูดออกมาด้วยความสุดกลั้น วันนี้เธอจะคุยกับเขาให้เคลียร์ทุกอย่าง ที่ผ่านมาเธอแค่ให้โอกาสตัวเอง ถึงยอมโง่จมปลักอยู่แบบนี้ "ณดาขอถามคุณเป็นครั้งสุดท้าย ตลอดเวลาที่ณดาอยู่กับคุณ คุณเคยมีความรู้สึกดีดีให้ณดาบ้างไหม..เคยเห็นณดาเป็นเมียบ้างหรือเปล่า "รู้สึก ? จะให้ฉันรู้สึกอะไร นอกจากความสมเพชเวทนา "สินค้าเกรดต่ำ ไร้ราคาอย่างเธอ อย่าหวังว่าฉันจะยกย่องให้มาเป็นเมีย" "ค่ะ...เข้าใจแล้ว..ณดาขอโทษนะคะ..ที่เกิดมาไม่มีค่าขนาดนั้น "ณดาถามคุณว่าเคยมีความรู้สึกดีดีให้ณดาบ้างไหม......เคยรักณดาบ้างหรือเปล่า คำตอบของคุณสำคัญกับณดามาก..ตอบตามจริงได้ไหมคะ ณดาถามเขาอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ ก่อนจะตัดสินใจอะไรให้มันเด็ดขาด จะได้ไม่มีอะไรให้ค้างคาใจ หากเขาไม่ต้องการเธอก็พร้อมจะไป "ก็ได้..ถ้าเธออยากฟัง... "ฉันไม่เคยมีความรู้สึกอะไรกับเธอ เธอแค่สินค้าชิ้นหนึ่ง ที่ฉันซื้อมาใช้ และตอนนี้ฉันไม่อยากใช้เธออีกแล้ว...สินค้ายี่ห้อเก่าๆ เมื่อหมดประโยชน์ก็ควรจะโยนทิ้งไป..จริงไหมณดา "ค่ะ...คุณไม่รักณดา....แต่ณดารักคุณนะคะ ณดาจ้องมองเขาด้วยสายตาหยุดนิ่ง ทุกคำพูดของเขาเหมือนมีดกรีดลึกลงมาในหัวใจเธอ ในเมื่อทุกอย่างมันชัดเจน..ก็ควรจะพอสักที...ณดาหันหลังให้เขาก่อนจะเดินตรงไปยังห้องแต่งตัว "จะไปไหน ? "ไปเก็บของค่ะ ณดาจะไปแล้ว "ก็ดี...ให้ฉันช่วยไหม ครู่หนึ่งเขาดูสายตาสั่นไหวเมื่อณดาบอกว่าจะไปจากเขา แต่คนอย่างเพลิงไม่มีทางง้องอน หรืออ่อนข้อให้ผู้หญิงแบบเธอเป็นแน่...จะไปก็ไป..ไปเสียได้ก็ดี..จะได้ไม่ต้องเสียเวลา.. "ไม่เป็นไรค่ะ ของณดามีไม่เยอะ..ครั้งแรกมายังไง ณดาก็เอากลับไปเท่าเดิม ณดาเก็บของจนหมด เพลิงได้แต่นั่งมองเธอเก็บข้าวของอยู่แบบนั้น เขานั่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไร ทว่าในอกกลับร้อนรน กระวนกระวาย จนแทบจะทนไม่ไหม ความรู้สึกแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นกับเขา ...บอกกับตัวเองว่ามันแค่ความผูกพันในช่วงเวลาสั้นๆ พอเธอไป เดี๋ยวความรู้สึกนี้มันก็คงจะหายไปเอง เมื่อณดาเก็บของเสร็จเธอก็ลากกระเป๋าใบหนึ่งออกมา ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตู "คุณเพลิง...ขอณดากอดคุณเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมคะ "อืม.. ณดาสวมกอดเพลิงอย่างอ่อนโยน ตัวเธอสั่นเทาจนเขารับรู้ได้ น้ำสีใสไหลเปียกที่ไหล่ของเขา...เธอร้องไห้อย่างหนักก่อนจะตัดใจทิ้งทุกความรู้สึกไว้ที่นี่ "คุณเพลิงดูแลตัวเองดีดีนะคะ ต่อไปนี้ไม่มีณดาแล้วนะ...ขอให้มีความสุขกับชีวิตคู่ "แหวนวงนี้ณดาขอคืนให้คุณ ระหว่างเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก ต่างคนต่างอยู่นะคะ ณดาจะไม่มารบกวนคุณอีก ณดาวางแหวนราคาถูกที่เขาเคยมอบให้กับเธอในครั้งที่ยังพบกันใหม่ๆ แหวนพลาสติกด้อยค่า ราคาแค่หลักสิบ แต่เธอเก็บมันไว้ เพราะอย่างน้อยเขาก็เคยสวมมันให้กับเธอ...วันนี้เธอขอคืนให้เขา แม้รู้ว่ามันอาจจะต้องตกไปอยู่ในถังขยะที่ไหนสักแห่ง แต่เธอก็ขอคืนมันให้เขาไป เปรียบเหมือนกับหัวใจ ที่เธอขอจากเขาคืน "ณดารักคุณนะ ณดาเดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับมา กลัวเหลือเกินว่าจะตัดใจจากเขาไม่ขาด ชีวิตหลังจากนี้...เธอคงต้องฝ่าฟันเอาเอง เมื่อไม่มีเขาเธอก็ต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง ให้คำมั่นสัญญาว่าต่อจากนี้ผู้หญิงที่ชื่อณดา จะไม่ข้องเกี่ยวอะไรกับผู้ชายที่ชื่อเพลิงอีก ทั้งร่างกายและหัวใจโซๆ เธอจะขอเยียวยามันด้วยตัวของเธอเอง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more