พันแสงนั่งมองคนตัวเล็กที่ทานข้าวในจานหมดเกลี้ยงแถมยังอ้อนเขาให้ซื้อขนมหวานมาให้อีก มือเรียววางช้อนจากถ้วยไอศกรีมก่อนจะยกเค้กก้อนใหญ่แสนหวานเลี่ยนขึ้นมาทานต่ออีก
“ปกติเราไม่ชอบทานขนมหวาน”
อย่าว่าแต่ขนมหวานตรงหน้าแม้กระทั่งข้าวในจานเขาต้องมาคอยบังคับให้สาวเจ้าทาน เธอกินน้อยจนตัวเบาอย่างกับนุ่นแถมแขนก็เล็กจนกลัวว่าจะหักคามือหากบีบมันเข้าแรงๆ
“ทิวาหิวค่ะ รู้สึกอยากทานมาตั้งแต่เช้าแล้ว”
“งั้นเอาอีกไหม”
“ไม่แล้วค่ะ”
มาเฟียหนุ่มยกมือขึ้นลูบเส้นผมยาวสลวยของคนที่นั่งลูบหน้าท้องแบนราบของตัวเองให้เขาดู ก่อนจะหยิบทิชชูเช็ดริมฝีปากที่เลอะคราบขนมหวานให้อย่างเบามือ
“งั้นไปสนามแข่งกับเฮียกัน”
“ง่วงค่ะ อยากนอน”
“แกล้งเฮียเล่นหรือเปล่าหือ เราเพิ่งตื่นนะทิวา”
แม้หญิงสาวจะนอนไปไม่กี่ชั่วโมงเพราะถูกเขาปลุกให้ลุกขึ้นมาทานข้าว ทว่าวันนี้ทั้งวันคนตัวเล็กก็เอาแต่นอนอยู่บนเตียงแทบไม่ลุกไปไหนนอกจากทำกิจกรร
