ชบาขับรถจักรยานยนต์มาจอดเทียบบริเวณหน้าคอนโด ถอดหมวกกันน็อกออกจากศีรษะมองใบหน้าอ่อนใสของเพื่อนสนิทที่ในตอนนี้ปราศจากความสดใส ร่าเริง
“ขอบใจมากนะที่อุตส่าห์ออกมารับ”
“ไม่เป็นไร ใส่หมวกกันน็อกก่อน”
ยื่นหมวกกันน็อกใบที่สองส่งให้ร่างบอบบางพร้อมรับกระเป๋าใส่เสื้อผ้ามาวางด้านหน้ารถ ก่อนจะเห็นทิวาค่อยๆ ก้าวขึ้นรถอย่างยากลำบาก
“ไปพักห้องกูก่อนนะทิวา”
“อืม”
โชคดีที่หอของชบาตั้งอยู่ไม่ห่างไกลกับคอนโดหรูมากนัก ใช้เวลาเกือบๆ สิบนาทีก็มาถึง ช่วงเวลาเริ่มจะมืดค่ำทว่ายังคงเห็นคนเดินเข้าออกไม่ขาดสาย
“เกิดอะไรขึ้น”
“กูเป็นอิสระแล้ว”
“จริงหรือเปล่า! เขายอมปล่อยตัวแกแล้วเหรอ”
ทิวายกยิ้มน้อยๆ ตอบกลับพร้อมพยักหน้ารับ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ หลังเห็นเพื่อนสนิทตะโกนออกมาเสียงลั่นด้วยความดีใจยิ่งกว่าเธอเสียอีก
“วันนี้กูต้มบะหมี่เลี้ยงฉลองอิสรภาพให้มึงเอง!”
“ลงทุนมากเกินไปไหมชบา”
“เถอะน่า เดือนนี้ถูก
