เมื่อเขาเดินเข้าไป วฤทธิ์นั่งที่โซฟาตรงหน้าเจ้าตัวมีขวดบรั่นดีตั้งอยู่สองขวด อีกขวดหนึ่งพร่องไปครึ่งอีกขวดหมดไปแล้ว "ถ้าจะทำร้ายตัวเองขนาดนี้ ไปทำงานเถอะ ทำให้เหนื่อยตายไปข้าง น่าจะตายอย่างมีศักดิ์ศรีมากกว่ากินเหล้าตายนะไอ้น้อง"
เขาเดินไปหยิบเเก้วแล้วรินเหล้าให้ตัวเองบ้าง เเม้เรื่องความรักของตัวเองจะสมหวังแต่พอเห็นน้องชายเป็นอย่างนี้ในฐานะพี่ชายก็กลุ้มอยู่
สายตาของเขาหันไปมองจานถั่วแอลมอนด์ที่น้องเอามาเป็นกับแกล้มก็โล่งใจหน่อย อย่างน้อยมันก็กินอะไรบ้าง
"วันก่อนพี่ยังบอกให้ผมแคนเซิลงานเพื่อพักผ่อนอยู่ไม่ใช่หรือไง"
บุรินทร์ลูบหน้า เขาเป็นหมอแต่ท่าทางจะไปบริหารโรงแรมนานเกินไปถึงได้วินิจฉัยผิดว่าวันที่เกิดเรื่องมันดูเสียศูนย์ และเหมือนคนไร้วิญญาณจนควรจะใช้เวลากับตัวเองบ้าง เลยบอกให้แคนเซิลงานและให้มันพักผ่อนน่าจะช่วยอะไรได้บ้าง แต่ใครจะรู้ล่ะว่ามันจะดื่มขนาดนี้
"อย่าทำร้ายตัวเองเลยว่ะ
