รถมัสแตงคู่ใจของวฤทธิ์แล่นมาจอดในบริเวณบ้านของปทิตา เขาก้าวลงจากรถแล้วมองท้องฟ้าที่ครึ้มฟ้าครึ้มฝนแบบตัดพ้อน้อยๆ
แม้แต่ฟ้าก็ไม่ให้กำลังใจกัน
เปรี้ยง
ฟ้าแลบและเสียงฟ้าผ่าอยู่ไกลๆ ทำให้วฤทธิ์เลิกโทษฟ้าโทษฝน ในใจคิดปลอบตัวเองในวันที่อากาศไม่สดใสว่า ลิขิตฟ้าหรือจะสู้มานะตน
เขาเดินเข้ามาและพบหน้าของคนที่เขาต้องการมาพบโดยทันที ท่าทางตื่นตกใจของเธอทำให้เขาเลิกคิ้ว
"แปลกใจใช่ไหมที่ผมรู้ว่าคุณกับลูกไม่ได้ไปอังกฤษ" เขาถามเพราะรู้ทันว่าเธอคิดอะไร หลังจากที่แยกกันวันนั้นปทิตาบอกเขาว่าจะพาลูกกลับอังกฤษตามกำหนดเดิมและคนของเขาก็ไปส่งเธอที่สนามบิน โดยที่วฤทธิ์ต้องรีบไปทำงานต่อและสะสางเรื่องที่ค้างคา
หลังจากนั้นหนึ่งวันถัดมาน้องบีก็ร้องห่มร้องไห้บอกว่าน้องบีสองเพื่อนสนิทของตนกลับประเทศไปแล้ว โดยส่งจดหมายไว้ให้บอกว่าจำเป็นต้องกลับไปยังประเทศที่มารดาตัวเองทำงาน และขอบคุณน้องบีที่ปกป้องและคอยเป็นเพื่อน
