ตอนที่ 2 : จุดเริ่มต้น
1932 Words
กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงง
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในยามเช้า ปลุกให้หญิงสาวร่างบางผมสีน้ำตาลเข้มในชุดนอนบางเบาตื่นขึ้น เธอหยีตาด้วยความงัวเงีย พลางเอื้อมมือเรียวสวยควานหาต้นเสียงบนโต๊ะข้างเตียงอย่างทุลักทุเล
"อื้ม...สวัสดีค่ะ" เสียงสะลึมสะลือของไอลินเอ่ยรับ ในขณะที่เปลือกตายังไม่เปิดขึ้นด้วยซ้ำ
"ยัยลิน นี่แกเพิ่งตื่นหรือไง เสียงอู้อี้เชียว"
"อื้อ แกมีอะไรยัยน้ำ?" ไอลินพูดพลางค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง พร้อมบิดขี้เกียจอย่างสุดตัว ที่แท้เจ้าของเสียงเจื้อยแจ้วก็เป็นน้ำใส เพื่อนสาวคนสนิทของเธอนั่นเอง
"แกบ่นว่าไม่ได้งานสักที ก็มัวตื่นสายอย่างนี้ไง"
"เดี๋ยวนี้ใคร ๆ เขาก็ตื่นสายกันเยอะแยะ ตอนเรียนปีก่อน ๆ ฉันนอนดึกตื่นเช้าแล้ว วันนี้ขอตื่นสายบ้างจะเป็นอะไรไป" ไอลินพูดเสียงเหนื่อยด้วยความงอแง
"ฉันกำลังจะเข้าไปหาแกที่ห้องนะ รอรับด้วย"
"แกจะมาทำไมเช้าขนาดนี้เนี่ย" เธอลุกขึ้นจากเตียง พลางควานหาแก้วกาแฟจากชั้นวางของกลางห้อง
"มาช่วยแกหาที่ฝึกงานน่ะสิ ไม่งั้นแกก็จะมาบ่นให้ฉันฟังอีกว่า ไม่มีที่ไหนรับสักที บลา ๆ ๆ คนอื่นเขาได้ที่ฝึกงานกันหมดแล้วนะยะ"
"ฮะ แล้วแกล่ะ? อย่าบอกนะว่า…"
"ใช่ ฉันก็ได้ที่ฝึกแล้วยัยลิน มีแต่แกนั่นแหละ เดี๋ยวจะไม่จบเอานะ ปีสุดท้ายแล้ว"
"โอ้ ไม่นะ ม่ายยย" ไอลินได้ยินอย่างนั้นก็ร้องเสียงหลงด้วยความร้อนใจ ตอนนี้เธอยังไม่ได้ที่ฝึกงานบริษัทไหนเลย ความเครียดเริ่มประดังเข้ามาในหัว หญิงสาวถอนหายใจยาวออกมา ในขณะที่มือก็ยกช้อนคนกาแฟในแก้ววนไปมากลิ่นกาแฟหอมโชยทั่วทั้งห้อง เธอยกแก้วขึ้นสูดดมกลิ่นแล้วจิบเล็กน้อย
“ดังนั้น ฉันจะไปช่วยแกหาที่ฝึกงานนี่ไง อีกยี่สิบนาทีเจอกัน” เพื่อนสาวเอ่ยจบท้าย
“โอเค งั้นถึงแล้วบอกฉันอีกที บาย” ไอลินวางแก้วกาแฟลง ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวรอเพื่อนสาวที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้า
คอนโดของไอลิน
"เข้ามาไว ๆ เลยยัยน้ำ" ทันทีที่ประตูห้องเปิดออกด้วยมือเรียวคู่สวยของไอลิน ก็พบกับเพื่อนสาวตัวแสบ ในชุดกระโปรงสั้นสีเทา ตัดกับผมลอนสีดำสลวย ยืนยิ้มหวานอยู่หน้าห้อง
"จ้า ยัยเพื่อนรัก ว่าแต่มีอะไรกินไหม ฉันหิวนะเนี่ย ยังไม่ได้กินอะไรมาเลย ฮือ" น้ำใสพูดอ้อน พลางเดินเข้ามาในห้องพร้อมทำหน้าเบ้ มองหาของกินทั้งซ้ายขวา
"ไม่มีย่ะ มีแต่มาม่านู้น ต้มกินเอาเลย"
"เหอะ ไม่เอาย่ะ ไว้ช่วยแกหางานเสร็จค่อยไปกินหมูกระทะกันดีกว่า"
"ได้ ว่าแต่ใครเลี้ยง?" ไอลินถามเสียงไร้เดียงสาพร้อมทำสายตาเจ้าเล่ห์ขณะหันไปทางน้ำใสที่กำลังเปิดโน้ตบุ๊คบนโต๊ะทำงาน
"หารสิยะ ครึ่ง ๆ"
"แหม นึกว่าจะเลี้ยงซะอีก" ไอลินทำเสียงผิดหวังล้อเลียน พร้อมกับนั่งลงบนเตียงข้าง ๆ น้ำใส ที่กำลังวุ่นกับการมองหาบริษัทฝึกงานให้เพื่อนสาว
"ที่ผ่านมาแกยื่นไปกี่ที่แล้ว"
"ที่ฝึกงานอะนะ?"
"ใช่"
"หลายที่แล้วนะ แต่ไม่มีที่ไหนตอบกลับมาเลย จนฉันท้อแล้วเนี่ย จะจบหรือเปล่าก็ไม่รู้ เฮ้อ" ไอลิน ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย กับการหาที่ฝึกงานสำหรับการเรียนมหาวิทยาลัยปีสุดท้าย
"ฉันลิสต์ชื่อบริษัทมาหลายที่ให้แกลองยื่นเอกสารดู" น้ำใสเปิดโทรศัพท์ส่งรายชื่อบริษัทที่ลิสต์ไว้ให้กับเพื่อนสาวทันที
"โห แก ฉันรักแก ฝากด้วยนะยัยน้ำ"
"เออน่า ฉันไม่ปล่อยให้แกเรียนจบหลังฉันหรอก ฉันจะลากแกจนจบไปด้วยกันนี่แหละ"
"ฮือ...จุ๊บ"
"อย่า ๆ ๆ ฉันขนลุกย่ะ" น้ำใสทำท่าหลบ เมื่อจู่ ๆ ไอลินก็เข้ามาจูบขอบคุณ
"แหม ๆ ๆ เพื่อนจุ๊บไม่ได้ แต่ผู้ชายจุ๊บได้สินะ"
"ว้าย มันแน่อยู่แล้ว ผู้ชายจะขาดได้ไงล่ะ" น้ำใสหัวเราะรับคำประชดจากเพื่อนอย่างภูมิใจ ก็เธอมันร้ายอย่างที่เพื่อนว่าจริง ๆ น่ะสิ
"เอ๊ะ? ชื่อบริษัทนี้คุ้น ๆ จังเลยนะ แต่นึกไม่ออกว่าที่ไหน"
ไอลินหยิบมือถือของน้ำใสมาเลื่อนดูรายชื่อบริษัท ก่อนจะสะดุดเข้ากับชื่อหนึ่ง
“Zeno LionX”
“ถ้าจำไม่ผิด น่าจะเป็นบริษัทนำเข้าขนาดใหญ่ ท็อปสามของประเทศเลยนะ” น้ำใสทำท่าทางครุ่นคิด
“อย่างนั้นเองเหรอ ฉันเองก็ว่า ชื่อคุ้น ๆ เหมือนจะเคยได้ยินที่ไหน”
“แต่…” น้ำใสเอ่ยขึ้น พร้อมละสายตาจากหน้าจอโน้ตบุ๊กหันมาทางไอลิน
“แต่อะไรยัยน้ำ?”
“เขาว่ากันว่า พวกเหล่าผู้บริหารบริษัทนั้น เขาเป็นผู้มีอิทธิพลคับฟ้าเลยล่ะ ความจริงก็คือมาเฟียนั่นแหละแก”
“ฮะ? มันจะดูน่ากลัวไปไหมเนี่ย”
“มันก็ไม่ขนาดนั้นหรอกแก ถ้าแกได้ที่นี่ก็ไปทำเถอะ มันก็แค่ข่าวลือในวงธุรกิจเท่านั้น ถึงถ้ามันจะเป็นเรื่องจริงมันก็เป็นแค่ฉากหลัง ที่เราไม่น่าจะได้ไปยุ่งเกี่ยวด้วยหรอกมั้ง” น้ำใสเอ่ยจบก็หันหน้ากลับมากดส่งรายชื่อสมัครฝึกงานให้เพื่อนรักอย่างไอลินต่อ
“เออ มันก็อาจจะเป็นอย่างที่แกพูด ฉันแค่เข้าไปฝึกงาน คงไม่ได้ไปเกี่ยวพันอะไรกับวงการมาเฟียหรอกมั้ง ฮ่า ๆ ๆ”
“จ้า แต่ตอนนี้ให้มีสักที่ที่รับแกก่อนเถอะนะ ค่อยคิดว่าจะทำตัวยังไง”
“จ้า ๆ ๆ สักที่เถอะ เหนื่อยจะหางานแล้วโว้ย” ไอลินเอ่ยเสียงใสก่อนจะเอนตัวลงนอนเล่น ปล่อยให้เพื่อนสาวจัดการส่งไฟล์ประวัติไปยังหลายบริษัท หนึ่งในนั้นคือบริษัทมาเฟีย
ร้านหมูกะทะ
ฟู่ววว ฟู่ววว
เสียงความฉ่ำของเนื้อหมูที่ถูกวางลงบนเตาปิ้งที่กำลังร้อนได้ที่ ทำเอาสาวสองคนถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ มองดูหมูกระทะเบื้องหน้าด้วยแววตาเป็นประกาย
“เมื่อไรจะสุกเนี่ย หิวแล้ววว” ไอลินหยิบตะเกียบคู่ยาว พร้อมเพ่งสายตาจดจ้องไปที่เนื้อหมูที่ค่อย ๆ สุก อย่างเสือรอตะครุบเหยื่อ
ใช่สิ วันนี้เธอหิวมาทั้งวัน หลังจากนอนรอเพื่อนช่วยร่อนใบสมัครจนถึงเย็น เสียงร้องดังก้องมาจากท้องน้อย ๆ ของเธอคล้ายกำลังประท้วงอย่างหนักต่อหน้าเตาหมูกระทะอันโปรดปราน
“รอก่อนสิแก หรือแกจะกินแบบดิบ ๆ ก็ได้นะ ถ้าจะหิวขนาดนั้น” น้ำใสพูดพลางหยิบผักในตะกร้าใส่ลงน้ำซุปอย่างไม่รีบร้อน โดยไม่สนใจหน้าตาที่เบ้ไปมาของไอลินเลยสักนิด
“รับอะไรเพิ่มไหมครับคุณลูกค้า” พนักงานชายเดินผ่านมาเช็กความเรียบร้อย ก่อนจะเอ่ยถามตามหน้าที่
“ไม่มีแล้วค่ะ” ไอลินเอ่ยตอบ พร้อมส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะพยักเพยิดหน้าไปทางเพื่อนสาว
“ไม่มีอะไรที่ต้องการเพิ่มเหมือนกันค่ะ ครบแล้วค่ะ” น้ำใสหันไปเอ่ยให้ทางพนักงานอีกคน ก่อนที่พนักงานจะยื่นรายการทั้งหมดมาให้ไอลินรับไว้
“ครับผม หากต้องการอะไรเพิ่มเติม สามารถเรียกพนักงานได้นะครับ แล้วก็ของหวานสามารถไปหยิบหรือตักได้ตรงมุมนั้นเลยนะครับ”
“ได้ค่ะ ขอบคุณค่า” ไอลินหันไปตามทิศทางที่พนักงานชี้ ก่อนจะตอบรับอย่างสุภาพ และหันมาตั้งหน้าตั้งตาปิ้งเนื้อหมูอย่างสบายใจ
ติ้งงง…
เสียงการแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ดึงความสนใจจากหมูบนเตาไปมองหน้าจอมือถือ มือเรียวสวยค่อย ๆ วางตะเกียบก่อนจะเปิดเช็กแจ้งเตือนด้วยใบหน้าสงสัย
“กรี๊ด…”
“ว้าย อะไรของแกเนี่ยยัยลิน” เสียงกรี๊ดแสบหูของเพื่อนสาว ทำเอาน้ำใสเกือบทำตะเกียบหลุดมือจนโต๊ะข้าง ๆ หันมามองเป็นตาเดียว
“แก ๆ ๆ แกดูนี่ มีบริษัทรับฉันสัมภาษณ์แล้ว กรี๊ด” ความตื่นเต้นระคนดีใจทำให้ไอลินลืมความหิวทั้งหมดทั้งมวลไป สาวน้อยปลื้มใจจนนั่งไม่ติด ก่อนยื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนดูด้วยมือที่สั่นระริก
“เฮ้ย แก จริงด้วย กรี๊ด ๆ ๆ ดีใจด้วยได้ที่ฝึกงานสักทีนะยัยลิน” เพื่อนสาวแทบไม่เชื่อสายตา ไม่เสียแรงที่วันนี้เธออุตส่าห์มาช่วยทั้งวัน น้ำใสปรบมือให้ไอลินเป็นพิธี พลางระริกระรี้ดีใจแทน “ว่าแต่จากบริษัทไหนอะแก?”
ไอลินค่อย ๆ เพ่งมองอีเมลด้วยความตื่นเต้น ทันทีที่เห็นชื่อผู้ส่ง เธอก็เบิกตากว้างด้วยใจที่สั่นรัวอยู่ข้างใน
“Zeno LionX!”
“ฮะ?” เพื่อนสาวอุทานตามมาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
“ใช่ บริษัทนี้เลยที่เราคุยกันวันนี้”
“แล้วแกจะเอาไง จะไปสัมภาษณ์ไหมเนี่ย” น้ำใสพูดพลางรวบผมยาวสลวยสีดำเงามัดขึ้นให้เรียบร้อย ก่อนจะคีบหมูชิ้นที่สุกดีแล้ว ขึ้นมาจุ่มน้ำจิ้มให้ชุ่มฉ่ำ ก่อนจะยื่นเข้าปากอย่างไม่รอช้า “โอ้ย ร้อน ๆ ๆ ลืมเป่า ฟู่ ๆ ๆ”
“ก็ต้องไปสิ ฉันมีทางเลือกไม่มากนัก อีกไม่กี่วันต้องลงทะเบียนเรียนวิชานี้แล้ว ถ้าเกิดพลาดบริษัทนี้ไปแล้วไม่มีที่ไหนรับฉันอีก มีหวังตกวิชานี้จริง ๆ แน่ยัยน้ำ อะไรได้ก็เอาล่ะวะตอนนี้”
“เออ ฉันก็ว่างั้น แล้วนี่เขานัดสัมภาษณ์เมื่อไร?”
“เหมือนว่าจะ…” ไอลินเลื่อนหน้าจอ เพ่งสายตาดูรายละเอียดอีกครั้ง “พรุ่งนี้บ่ายโมง!”
“พรุ่งนี้เลยเหรอ ไวมากแม่”
“ใช่ ตายแล้ว ฉันต้องเตรียมตัวอะไรบ้างเนี่ย ฮือ…” สาวน้อยเอ่ยพลางหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบหมูบนเตาต่อ ด้วยความหิวที่กลับมาอีกครา “ไม่รู้ล่ะ ตอนนี้หิวอีกแล้ว ขอกินก่อนแล้วกันย่ะ”
“ฮ่า ๆ ๆ เออกินก่อนเถอะแก หมูแกจะไหม้หมดอยู่แล้วนะนั้น”
“โอ้ย ร้อน ๆ ๆ” ไอลินหยิบแก้วน้ำข้าง ๆ ดื่มอย่างไวหวังดับความร้อนที่ลวกลิ้นเธอไปแล้ว
“เป่าก่อนโว้ย ยัยลิน ฮ่า ๆ ๆ” อาการของเพื่อนสาว ทำเอาน้ำใสหลุดขำออกมายกใหญ่
“แกคีบมาให้ฉันบ้างสิ ของแกมีแต่ชิ้นน่ากิน ๆ”
“ไม่ให้ ๆ แกปิ้งเองเลย ฮ่า ๆ”
เสียงสนทนาของเพื่อนสาวสองคน ท่ามกลางกลิ่นหอมโชยของเนื้อหมูบนเตาร้อน ๆ ดำเนินไปพร้อม ๆ กับบรรยากาศพลบค่ำย่านกลางเมือง เสียงเพลงเบา ๆ เปิดคลอในร้านอย่างรื่นรมย์
ไอลินพยายามไม่จินตนาการถึงตอนสัมภาษณ์ในวันพรุ่งนี้ แต่ถึงอย่างไรก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ เธอตั้งมั่นกับตัวเองไว้แล้วว่า ในเมื่อนี่เป็นโอกาสสำคัญที่จะชี้ชะตาอนาคตของเธอ วันพรุ่งนี้เธอก็จะต้องสัมภาษณ์ผ่าน และเข้าฝึกงานของบริษัทนี้ให้ได้เช่นกัน
- Writer
