เธอไม่ได้พูดเอาใจหญิงสาว แต่เป็นเรื่องจริงที่เธอใฝ่ฝันจะได้สวมใส่ชุดสวยของเจ้าหล่อนสักครั้งในชีวิต แล้วชายหนุ่มผู้นั้นก็เนรมิตให้เธอแล้วจริง ๆ แต่น่าเสียดาย ที่เธอยังไม่ทันได้สวมสักชุด ก็ต้องทิ้งทุกอย่างเสียแล้ว
เรเชลจับมือของเมริสาไว้แน่น อบอุ่นและจริงใจเสมอ “ไปด้วยกันสิ ฉันจะได้บอกกับทุกคนว่าเธอคือแรงบันดาลใจที่ทำให้ฉันมีวันนี้ได้”
“อืมมมมม...อย่าขนาดนั้นเลยค่ะ ฉันเขิน อีกอย่าง ฉันไม่ได้ทำให้คุณมีวันนี้ แต่เพราะความสามารถของคุณเองล้วน ๆ ต่างหาก คุณถึงได้มีชื่อเสียงและผลิตผลงานดีๆ ออกมามากมาย”
“ไม่จริง ยังไงฉันก็ยกความสำเร็จครึ่งหนึ่งให้เธอ เมย์ที่ฉันรักและคิดถึงเสมอ”
“ขอบคุณที่เห็นค่าฉันค่ะ”
“ต่อไปนี้ อย่าขาดการติดต่อกันอีกนะ เราสองคนต้องไม่ทิ้งกัน”
เธอเชื่อเหลือเกินว่านั่นคือของขวัญที่มีค่าที่สุด แล้วเธอควรจะทิ้งของขวัญชิ้นนั้นไปหรือ ถึงเธอจะเรียนโง่ แต่ก็คิดเป็นอยู่หรอกนะ เธ
