“คนอย่างฉัน ควรจะอยู่บนคานอย่างเป็นอมตะใช่ไหม”
ชายหนุ่มหัวเราะเสียงใส ยื่นมือลูบผมที่ปรกใบหน้าหญิงสาวอย่างรักใคร่ ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่คนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาพอดี คนที่เดินนำขบวนมา ทำให้หนุ่มไทยละมือจากใบหน้าสวย แล้วหันไปโค้งให้ พร้อมกล่าวทักทายน้ำเสียงสุภาพ
เธอหันไปมองตาม โอ้วววว...คนมอบตำแหน่งอันทรงเกียรติให้แก่เธอโผล่มาแล้ว ไคล์ในสีหน้าเคร่งขรึม ดุดัน และยโส อย่างที่คุ้นตา คราวนี้ เพิ่มรอยบึ้งตึง และมุมปากที่เยียดขึ้นนิด ๆ เป็นของขวัญยามเช้าสำหรับคนงานที่เตรียมตัวเข้าประชุม
เมริสาสบดวงตาคมดุของเขาอย่างตั้งใจ ไม่หลบเลี่ยงหรือเมินหน้า เธอสู้กับอารมณ์ร้ายที่ซ่อนซุกอยู่ในดวงตาคู่นั้นอย่างเปิดเผย
“เข้าประชุมกันได้แล้ว!”
“ครับเจ้านาย” ทุกคนตอบรับ แม้แต่นนทวัฒน์
“ใครไม่มีหน้าที่เกี่ยวข้องแถวนี้ รีบออกไปซะ!!!” เขาหมายถึงเธอ เมริสารู้สึกหมั่นไส้เขามากถึงมากที่สุด อยากเอามือไปข่วนหน้าบึ้
