“ฉันต้องบอกเธอด้วยเหรอ ยัยสกปรก โสโครก เธอมันเสนียดจัญไรที่ต้องถูกกำจัดโดยด่วน” ด่าเป็นขบวนยิ่งกว่าแม่ค้าขายปลาในตลาด เธอไม่อยากจะเชื่อหู ความหรูทั้งตัวที่ประดับเรือนร่างนี้ กลายเป็นเพียงผ้าขี้ริ้วในทันตา ไม่มีเสื้อผ้าแพงๆ สำหรับห่อหุ้มสมองและจิตใจเลวทราม “กล้าดีอย่างไรมาแส่เรื่องของฉัน ห๊า!!!”
ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะแค้นจัด เพียงแค่เธอเข้าไปขัดขวางและช่วยเหลือเธอจากอสูรร้ายเท่านั้น
“ถ้าคุณไม่พอใจที่ฉันทำลงไป ฉันต้องขออภัยเป็นอย่างสูง”
“แน่นอน ฉันไม่พอใจ แต่ฉันไม่ให้อภัยเธอหรอก” เจ้าหล่อนบีบแขนเธอแรงขึ้น แรงขึ้น และแรงขึ้นเรื่อยๆ หากหัวใจของเธออยู่ตรงนั้น เธอคงจะตายไปแล้ว “ผู้หญิงต่ำอย่างเธอ ไม่สมควรได้รับการให้อภัยตั้งแต่เกิดมาแล้ว”
เมริสาถอนหายใจยาว ระอา พูดอย่างนี้เพื่อให้เธอเดินไปกระโดดขอบเรือตายอย่างนั้นเหรอ ความเป็นคนของเธอไม่ได้ถูกตัดสินจากลมปากของคนไร้ค่า ที่ใช้แต่เงินของพ่อแม่
“ฉ
