บทที่ 8 พิสูจน์
1600 Words
บทที่ 8
พิสูจน์
“ลินน์? เฌอลินน์?”
ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกเมื่อบดจูบจนพอใจ ทว่ากลับเห็นคนตัวเล็กหลับตาพริ้มหน้าซีดเผือด แขนแกร่งโอบกระชับอ้อมกอดแนบแน่นเพื่อส่งผ่านอุณหภูมิร่างกายของตัวเองให้กับเฌอลินน์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเป็นห่วงคนอื่นมากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เธอเป็นผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเขามานานมาก แต่เขากลับเพิ่งมานึกสนใจเอาป่านนี้
เช้ามืดวันนั้นเจมส์และบอดี้การ์ดคนอื่นๆ ก็ตามมาช่วยเขาอย่างเงียบๆ เลน็อกซ์ตัดสินใจพาเฌอลินน์กลับไปรัปษาตัวที่คอนโดของเขา ท่ามกลางความสับสนของลูกน้อง เพราะทุกคนต่างก็รู้ว่าเจ้านายคนนี้เกลียดผู้หญิงแค่ไหน
เลน็อกซ์จิบไวน์ พลางมองวิวทิวทัศน์เมืองอันศิวิไลซ์ ครุ่นคิดถึงความคิดหนึ่งดำดิ่งลึกลงไปและเต็มไปด้วยความสับสน และทั้งหมดนั่นล้วนเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับโรคของเขาและ… เฌอลินน์
จนกระทั่งคนตัวเล็กที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงรู้สึกตัว เขาจึงกระดกไวน์จนหมดแก้วราวกับเป็นน้ำเปล่า ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง
“ท่าน… ประธาน?”
“ตื่นมาก็ดีแล้ว ฉันมีบางอย่างต้องพิสูจน์ คงต้องรบกวนเธอแล้ว”
เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองจนเผยแผงอกกว้าง ปลดสายเข็มขัดแล้วปล่อยให้มันลงไปกองอยู่บนพื้น เฌอลินน์ที่สะลึมสะลือด้วยพิษไข้และยังเพิ่งตื่น บัดนี้เธอตื่นเต็มตาและพยายามขยับตัวหนีไปอีกฝั่ง เมื่อสัญชาตญาณของเธอรับรู้ได้ถึงอันตราย ทว่าแค่เธอลุกขึ้นก็ถูกจับกดลงบนเตียง พร้อมด้วยอิสระของริมฝีปากที่ถูกริดรอนไป
“อื้อ!”
เรียวลิ้นสากถือโอกาสที่เฌอลินน์ไม่ทันได้ตั้งตัว สอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปในปากร้อนๆ ของเธอ เกี่ยวรัดรึงลิ้นอ่อนนุ่มที่พยายามหลีกหนี แต่ไม่ว่าเธอจะหลบหลีกอย่างไร เลน็อกซ์ก็ตามไปได้ทุกที่ อีกทั้งยังกดใบหน้าแนบแน่นจนเธอไม่สามารถขยับหน้าหนีได้
มือเล็กทั้งดัน ทั้งทุบ ทั้งตี แต่ด้วยเรี่ยวแรงที่หดหายไปจากพิษไข้ที่เป็นอยู่ อีกทั้งแต่เดิมทีคนตัวเล็กแบบเธอจะสู้เรี่ยวแรงของคนตัวใหญ่ได้อย่างไร!?
“อึก!”
ต่อต้านจนแทบไม่มีแรงแล้ว ตอนนี้เธอทำได้แค่จิกแผงอกกว้างของคนตัวโตด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเท่านั้น ในขณะเดียวกันเลน็อกซ์ตะโบมจูบอย่างดูดดื่มราวกับกำลังดูดพลังชีวิตไปจากเธอ เพื่อต่อเติมพลังชีวิตของตัวเอง ดวงตากลมหรี่ลงเรื่อยๆ เมื่อลมหายใจถูกช่วงชิง
“เฮือก!”
โชคดีที่อีกฝ่ายถอนริมฝีปากออกไปก่อนที่เธอจะหมดลมหายใจ ชายหนุ่มแลบลิ้นเลียริมฝีปากราวกับกำลังชิมของหวานที่เชฟเพิ่งคิดสูตรขึ้นมาใหม่ ดวงตาจดจ้องมองคนตัวเล็กใต้ร่างด้วยนัยน์ตาแพรวพราว ก่อนจะโน้มหน้าลงไปหมายที่จะฉกริมฝีปากอวบเข้าปากอีกรอบ ทว่าหญิงสาวไหวตัวทันหันหน้าหนี ใบหน้าคมคายจึงซุกเข้าที่ลำคอระหงแทน เฌอลินน์คิดว่าหลบพ้นแล้ว ทว่าเธอกำลังคิดผิด
กัด!!
“อ๊ะ!?”
ฟันคมกัดที่ลำคอระหงจนเฌอลินน์สะดุ้ง ก่อนที่เรียวลิ้นจะลากเลียผิวเนียนๆ ไปจนถึงใบหู
“ท่านประธาน! ปะ ปล่อยนะคะ!”
เธอจิกผมด้านหน้าของเขาจนชายหนุ่มรู้สึกเจ็บเล็กน้อยจากนั้นก็ดึงออกห่าง เลน็อกซ์ขมวดคิ้วยุ่งด้วยความไม่พอใจแต่ก็ยอมดึงใบหน้าออกมาแล้วจ้องมองคนตัวเล็กที่เป็นคนแรกที่กล้าจิกหัวเขา
“ท่านประธานเมาเหรอคะ?”
“เปล่า แค่อยากพิสูจน์อะไรบางอย่างก็เท่านั้น เธอน่ะอยู่เฉยๆ ไปเถอะ”
“อ๊ะ!? เดี๋ยวค่ะ พิสูจน์อะไรทำไมฉันต้องทำแบบนี้ด้วยคะ? ว้าย!”
ชุดที่เธอใส่อยู่คือเสื้อเชิ้ตสีขาวไม่ต่างจากตัวที่เลน็อกซ์ใส่อยู่ มันถูกเขาจับปลดกระดุมออกทีละเม็ด มือเล็กพยายามจะหยุดเขา แต่ด้วยความใจร้อนและขี้รำคาญทำให้เลน็อกซ์ตัดสินใจฉีกกระชากมันออก เผยทรวงอกอวบอิ่มเป็นเต้าทรงสวยอยู่ด้านใน
ฝ่ามือทั้งสองกอบกุมความนุ่มหยุ่นอย่างย่ามใจ ชายหนุ่มไม่สนอุณหภูมิร้อนจัดของอีกฝ่าย เขาโน้มหน้าลงไปแล้วใช้ริมฝีปากงับยอดอกอย่างดูดดื่ม ไม่สนเรี่ยวแรงน้อยๆ ที่กำลังทำร้ายร่างกายของเขา เขาสนแต่ตัณหาราคะที่กำลังครอบงำตัวเองอยู่ตอนนี้ นานมากเหลือเกินที่เขาห่างหายจากการร่วมรักกับผู้หญิง
ในส่วนของการปลดปล่อยเขาก็ไม่ได้ทำมานานแล้ว จนบางครั้งยังคิดว่าตัวเองจะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศหรือเปล่า ทว่าวันนี้เขาจะได้พิสูจน์มัน ถึงแม้ว่าจะต้องใช้กำลังขืนบังคับก็ตาม!
ริมฝีปากหยักฝากฝังรอยรักอย่างหื่นกระหาย ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยกามราคะอันป่าเถื่อน ยิ่งเธอต่อต้านเขายิ่งรุนแรงขึ้นกว่าเดิม คนไม่สบายไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน แต่เธอก็ไม่ยอมให้เขาข่มเหงง่ายๆ คนตัวเล็กอาศัยช่วงจังหวะที่เขาดูดดื่มลำคอ กัดเข้าที่หูของอีกฝ่ายจนเขาชะงักไป
“อึก!”
หญิงสาวพยายามตะเกียดตะกายไปอีกฝั่งของเตียง แต่ก็ถูกจับที่ข้อเท้าและลากเข้าไปอยู่ใต้อาณัติของเขาอีกรอบ คราวนี้ชายหนุ่มแหวกเรียวขาออกกว้าง ก่อนจะสอดแทรกร่างกายของตัวเองครอบครองพื้นที่ระหว่างขาอย่างเป็นเจ้าข้าวเข้าเจ้าของ เขาโน้มหน้าลงไปประกบปากจูบอีกครั้ง ทั้งดูด ทั้งดึงจนริมฝีปากบวมช้ำ เลน็อกซ์ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามอารมณ์ของตัวเอง
นิ้วแกร่งสอดเข้าสู่ช่องรักจนสุดนิ้ว ทว่าแค่นิ้วเดียวก็ทำให้เธอสะดุ้งแล้ว แรงบีบรัดทำเอาแก่นกายปวดหนึบจนเขาต้องขบกรามแน่น
“อ่า บ้าชิบ! ทำไมแน่นแบบนี้!?”
แลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง ก่อนจะร้องครางเสียงกระเส่าเมื่อขยับนิ้วเข้าออกช่องรักที่ทั้งอุ่นและคับแน่น
“อ่า แม่ง…!”
“ท่านประธาน อ๊ะ!? เจ็บค่ะ อึก!”
“อย่าเกร็ง นี่มันแค่นิ้ว”
เฌอลินน์พยายามดันมือของเขาออก แต่ก็ไม่สามารถสู้เรี่ยวแรงของเขาได้ ความคับแน่นจนเกินพอดีของหญิงสาวทำให้เลน็อกซ์ต้องถามด้วยความสงสัย
“ลินน์ เธอเคยมีเซ็กส์หรือยัง?”
“ฉะ ฉัน… ยัง…”
“อ่า…” เขาครางเสียงเบา มองเธอด้วยสายตาอ่านยาก ทว่านิ้วมือที่ถูกดึงออกมาจากช่องรักก็ทำให้เฌอลินน์คิดว่าเขาคงจะยอมหยุดแล้ว แต่เธอคิดผิด!! “งั้นก็ดีเลย ฉันไม่ค่อยชอบกินของเหลือจากใคร เดี๋ยวเลียให้เป็นพิเศษ!”
พูดจบชายหนุ่มก็จับเรียวขาแยกออกกว้าง แน่นอนว่าท่วงท่าน่าอายแบบนี้เฌอลินน์ไม่มีทางยอมง่ายๆ แน่ เธอยื่นมือออกไปปิดกลีบกายอวบอิ่มของตัวเองเอาไว้ แล้วร้องขอเขาเสียงแผ่วเบาเนื่องด้วยพิษไข้
“ทะ ท่านประธานคะ ยะ อย่า…!”
แต่เขาไม่รอให้เธอพูดจบประโยคด้วยซ้ำ เลน็อกซ์ก็จับข้อมือเล็กยึดเอาไว้ ก่อนจะปาดเลียร่องรักสีแดงอมชมพู คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือกกับสัมผัสแปลกใหม่ที่เธอไม่รู้จักและไม่คุ้นเคย ในขณะเดียวกันนั้นเลน็อกซ์กำลังลิ้มรสชาติน้ำกามของหญิงสาวช่างแสนหวาน สอดลิ้นเข้าสู่ร่องรักนุ่มนิ่มแล้วตวัดตักตวงน้ำหวานเข้าปาก
“อืม…”
ใครจะคิดว่าการดูดเลียน้ำกามของหญิงสาวมันจะแสนรัญจวนจนเขาหยุดไม่ได้แบบนี้!
“อึก! อ๊ะ!?”
เฌอลินน์รู้สึกเสียวเหลือเกิน เธอพยายามถดถอยสะโพกหนีแต่ยิ่งหนี ลิ้นร้ายก็ยิ่งกดลึกจนเธอเผลอครางเสียงหวาน จากที่แทบไม่มีเรี่ยวแรง ตอนนี้เธอไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากควบคุมลมหายใจของตัวเองให้เป็นปกติเสียแล้ว เฌอลินน์เม้มริมฝีปากแน่นเพื่อระงับเสียงน่าอายแต่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน
เสียงน้ำเฉอะแฉะจากปลายลิ้นที่สอดเข้าสอดออกและตวัดเลียมันช่างน่าอายยิ่งนัก เฌอลินน์ตัวแดงก่ำทั้งพิษไข้และพิษสวาทที่เล่นงาน จนท้ายที่สุดสะโพกกลมกลึงก็กระตุกด้วยความสุขสม หากแต่เลน็อกซ์นั้นค่อนข้างเซ็กส์จัด เขาต้องการน้ำกามของเธอมากกว่านี้ ถึงแม้เธอจะเสร็จแต่ก็ยังไม่หยุดระรัวลิ้นและดูดเม็ดเล็กๆ ซึ่งเป็นจุดอ่อนไหวของเธอ
“อ๊ะ! อ๊า!!”
กว่าเขาจะหยุดก็ตอนที่เธอสุขสมไปอีกรอบ เฌอลินน์หายใจหอบราวกับเพิ่งไปวิ่งมาราธอนมาหมาดๆ ตอนนี้เธอไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับตัว แค่หายใจก็ยากแล้ว ความรู้สึกที่เหมือนถูกกดลงจนแทบจะจมลงบนเตียง ก่อนท้ายที่สุดจะถูกเหวี่ยงขึ้นบนฟ้ามันช่างแปลกใหม่และแสนอันตรายเหลือเกิน
ในตอนนั้นเองเลน็อกซ์กำลังชักรูดท่อนเอ็นแข็งแกร่ง ซึ่งมีเส้นเลือดปูดโปนดูน่ากลัวต่อหน้าต่อตาของเธอ เขาจับมันสวมถุงยางสีใสเรียบร้อย แต่ถึงอย่างนั้นความใหญ่โตของมันก็ยังน่ากลัวอยู่ดี
- Writer
