อิ่มอุ่นหวนนึกถึงสถานที่ท่องเที่ยวบนดอยชื่อดังในจังหวัดเชียงใหม่ซึ่งเธอเคยไปเที่ยวมาหลายครั้ง จะมีเด็กชาวเขาแต่งตัวด้วยชุดประจำเผ่าให้บริการถ่ายรูปคู่กับนักท่องเที่ยว แต่ไม่คิดว่าที่รีสอร์ตแห่งนี้จะมีด้วย แต่เมื่อถามก็ได้ความว่าเด็ก ๆ เป็นลูกคนงานที่ไร่ชาแห่งนี้ กำลังจะออกไปทำงานให้บริการถ่ายรูปกับนักท่องเที่ยวตามสถานที่ท่องเที่ยว ไม่ใช่ที่นี่เพราะพ่อเลี้ยงเหมราชห้ามรบกวนนักท่องเที่ยว
แต่เด็กน้อยเห็นว่ายังเช้า พ่อเลี้ยงไม่ได้อยู่แถวนี้ คิดว่าเธอเป็นนักท่องเที่ยวก็เลยทักดูคงจะได้สักยี่สิบ ขณะที่อิ่มอุ่นกำลังคิดว่าตอนที่เธออายุรุ่นราวคราวเดียวกับเด็กเหล่านี้ ตอนนั้นเธอทำอะไรอยู่กัน วิ่งเล่นกับเพื่อนละมั้ง แต่ดูสิ เด็กพวกนี้ต้องตื่นเช้าออกไปทำงาน นั่นเป็นเพราะอะไร คงไม่ใช่เรื่องที่เข้าใจยาก
อิ่มอุ่นหันขวับเมื่อแขนขวาของเธอถูกจิ้มบ้าง “พี่สาวครับ ผมเอาแค่สิบบาทก็ได้”
การแข่งขันด้วยกลยุทธ์ห้
