“เป็นแค่รุ่นพี่” แล้วชี้เข้าหาตัว “แต่นี่สามีตัวจริงโว้ย เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องตามอิ่มไป ตามมามีปัญหากับผมแน่ หรือจะลอง...”
จิรายุหน้าเจื่อนถอดสีเมื่อพ่อเลี้ยงเหมราชอ้างสิทธิความเป็นสามีอย่างชัดถ้อยชัดคำ คนอย่างพ่อเลี้ยงเหมราชก็ไม่สมควรไปลองของด้วยสักเท่าไร แต่เขาก็เสียดายอิ่มอุ่นเหลือเกิน
“พ่อเลี้ยงก็จำไว้ละกัน ถ้าผมรู้ว่าอิ่มไม่เต็มใจ คุณบังคับอิ่ม ผมไม่รามือแน่”
ถ้าขืนนานกว่านี้เขาได้ชกปากไอ้หมอนี่แน่ เหมราชขบกรามแน่นแล้วกำหมัด เขายอมตัดใจไม่เอาเรื่องความปากพล่อยของจิรายุ เพราะตอนนี้เรื่องสำคัญกว่าคือตามง้อเมียให้ทัน เมียเขาเดินไปโน่นแล้ว ท่าทางโกรธมากด้วย
เหมราชหมุนตัวกลับ ปราดสายตามองลงไปตามเนินเขาที่ทอดตัวลงไป เห็นอิ่มอุ่นเดินลงไปเกือบจะสุดปลายทาง
“อิ่ม เดี๋ยวสิ รอพี่เหมด้วย อิ่ม เดี๋ยวกลับพร้อมพี่เหมนะ” แล้ววิ่งตามร่างเล็กไป
“พี่เหม” จิรายุที่ยืนฟังพลางชักสีหน้าเลี่ยน เหยียดย
