พันธะรักคุณหมอแสนร้าย

ผู้ชายที่แสนอบอุ่น...2

"ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะพี่ทิว ปล่อยพวกเขาไปเถอะ เพราะต่อให้พี่ทิวมาปกป้องเฟรมยังไง ลับหลังพี่ทิวพวกนั้นก็เอาเฟรมไปเป็นหัวข้อสนทนาเรื่องโจ๊กอยู่ดี" อณิชาเอยอย่างปลงๆ เธอชินเสร็จแล้วกับสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อก่อนเธอก็เคยแอบไปร้องไห้กับสิ่งที่เจอ แต่มาตอนนี้มันเจอบ่อยจนมีสาวต้องมีภูมิคุ้มกัน แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่อยู่ในสมองของเธอ นั่นก็คือการลดน้ำหนักเพื่อตัดปัญหาตั้งแต่ต้นลม จะได้ไม่มีใครมาล้อเธอ อย่างที่เธอเจออยู่ตอนนี้

"ไม่ได้หรอกตอนนี้เฟรมเป็นน้องของพี่แล้ว พี่จะปล่อยให้น้องของพี่โดนล้อได้ยังไง เอาสิใครจะกล้ามายุ่งกับรุ่นพี่อย่างพี่ล่ะ" อัคนีเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง แน่นอนว่าคนที่ได้ยินถึงกับเป็นปลื้มในสิ่งที่เขาพยายามทำให้เธอ เขาฉันดีกับเธอเหลือเกิน แต่จริงๆ แล้วเขาไม่ต้องทำแบบนี้หรอก ยิ่งเขาพยายามเข้ามาปกป้องเธอเท่าไหร่ เธอคงยิ่งจะโดนล้อมากกว่าเดิมเสียอีก เป็นตัวเธอคนเดียวเท่านั้นที่จะต้องผ่านเรื่องพวกนี้ไปให้ได้ แต่ยังไงเธอก็ขอบคุณเขาที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธอ ในขณะที่เธอรู้สึกเหมือนอยู่ท่ามกลางฝูงแล้งฝูงกายังไงก็ไม่รู้

"ช่างมันเถอะค่ะเราไปกินข้าวกันดีกว่า ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนั้นหรอก เอาเป็นว่าเฟรมขอบคุณพี่มากๆแล้วกัน ต่อไปนี้เฟรมจะถือว่าเฟรมมีพี่ชายเพิ่มมาหนึ่งคน หลังจากที่เกิดมาทั้งชีวิตเป็นลูกคนเดียวมาตลอด" อณิชาเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม วันนี้เธอโชคดีจริงๆ ที่เธอได้มาเจอเขา มันเป็นการล้มที่ไม่เจ็บเอาเสียเลย ปกติคนตัวใหญ่อย่างเธอ ถ้าล้มขนาดนั้นมันต้องเจ็บบ้างแหละ แต่พอได้กำลังใจดีๆ จากเขา มันก็เลยทำให้เธอไม่รู้สึกเจ็บ แล้วตอนนี้เขากำลังทำให้เธอมีความสุข อย่างที่เธอไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเธอยิ้มไปกี่ครั้งแล้วตั้งแต่เจอกับอัคนี

"นี่จะพยายามปกป้องคนที่บูลลี่ตัวเองอยู่เหรอไม่เป็นไร แต่ถ้าพี่เห็นกับตาเดี๋ยวพี่จัดการให้" อัคนียอมปล่อยในที่สุด เพราะเห็นว่าหญิงสาวเริ่มรู้สึกอึดอัดใจที่เขาละลาบละล้วงเกินไป ให้เขากับเธอสนิทกันมากกว่านี้เสียก่อนแล้วเรื่องนี้ค่อยว่ากันทีหลังก็ได้

"ค่ะเอาแบบนั้นก็ได้" ในที่สุดอณิชาก็ยอมตกลงจนได้ นั่นเพราะเธอเห็นว่าเขาคงไม่มีทางเห็นตอนที่เธอโดนเพื่อนๆบูลลี่อย่างแน่นอน