บ่วงร้ายวิวาห์ลวง

รักตลอดไปมันไม่มีอยู่จริง

นิลลา....

"ยายดาว?? นิลลา?? เธอชื่อนิลลาอย่างงั้นเหรอ" จู่ๆ เจ้าสาวของคุณภาสก็หันมาถามฉันด้วยใบหน้าและท่าทีสงสัย

"เอ่อใช่ค่ะหนูชื่อนิลลา"

"ไม่จริงแกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" ฉันงงและไม่เข้าใจในสิ่งที่เจ้าสาวคุณภาสพูดแล้วเธอก็เอาแต่จ้องหน้าฉันไม่หยุดราวกับว่าฉันเป็นตัวประหลาด

"เกิดอะไรขึ้นคะคุณแม่เสียงดังไปถึงตรงโน้นเลย" ขณะเดียวกันก็มีหญิงสาวสวยคนนึงในชุดราตรีสีชมพูเดินเข้ามาพร้อมกับคุณไคล์เธอถามคุณนันทาเจ้าสาวคุณภาสซึ่งเธอเรียกคุณนันทาว่าแม่ หญิงสาวสวยคนนี้เธอน่าจะอายุเท่าๆกันกับฉันแต่ที่สำคัญเธอสวยมากด้วย แต่พอสายตาฉันเหลือบไปเห็นคุณไคล์ที่มองมาที่ฉันฉันรีบก้มหน้าหลบเพราะมันทำให้ฉันคิดไปถึงเหตุการณ์เหุตการณ์หนึ่งเมื่อนานมาแล้ว

"แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันคะดูท่าทางจะเมาด้วยแล้วทำไมถึงแต่งชุดเหมือนคุณแม่"

"ไม่มีอะไรหรอกลูกเกิดความเข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะ"

"เข้าใจผิดอะไรห๊ะนังหน้าด้าน!!!แกมาแย่งผัวฉันแกมัน.."

เพี๊ยะ!!!! แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นคุณภาสตบหน้าน้ามาลีจนเธอล้มไปกองที่พื้นฉันรีบวิ่งเข้าไปประคองน้ามาลีขึ้นมาแต่ก็ถูกสะบัดออก น้ามาลีพยุงตัวลุกขึ้นยืนแล้วชี้หน้าคุณภาสทั้งน้ำตา

"พี่ภาสกล้าตบหน้ามาลีต่อหน้านังนี่เหรอ"

"ฉันจะทำมากกว่านี้ถ้าเธอไม่เลิกบ้า ออกไปเลยนะออกไปจากงานแต่งงานของฉันเดี๋ยวนี้ออกไป๊!!!"

"มาลีไม่ไปไหนทั้งนั้น"

"ถ้าแกยังไม่ยอมไปฉันจะไล่แกออกจากบ้าน"

คุณท่านลุกขึ้นมาแล้วชี้หน้าน้ามาลีด้วยความโกรธ

"คุณพ่อ"

"แกไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่อ ฉันไม่น่ารับแกมาเป็นลูกบุญธรรมเลยจริงๆฉันน่าจะให้แกอยู่แบบอดๆอยากๆที่บ้านนอกนั่นแล่ะ"

"แต่มาลีเป็นเมียพี่ภาสนะคะคุณพ่อคุณพ่อไม่สงสารมาลีบ้างเหรอคะ"

"แล้วไงทำไมฉันต้องสงสารแกในเมื่อแกมันใจง่ายเองแกมันก็เป็นได้แค่ของเล่นลูกชายฉันเท่านั้นแล่ะมาลีแกคิดว่าฉันจะยอมให้ลูกชายเพียงคนเดียวของฉันแต่งงานกับผู้หญิงอย่างแกอย่างงัั้นเหรอห๊ะ แกมันก็เป็นแค่เด็กกำพร้าพ่อแม่ไม่เอาดีแค่ไหนแล้วที่ฉันเก็บแกมาเลี้ยงดูให้อยู่อย่างสุขสบายแต่แกกลับทำตัวสารเลวกินบนเรือนขี้รดบนหลังคาแกคงหวังสินะว่าจะได้เป็นเมียตาภาสบอกไว้เลยว่าฉันไม่มีวันยอมรับผู้หญิงที่ไม่มีอะไรเลยอย่างแกมาเป็นสะใภ้แกควรจะสำนึกบุญคุณฉันที่แกมีทุกวันนี้ได้ก็เพราะฉันกับคุณหญิงเมตตาสงสาร แกกลับไปอยู่ในที่ของแกซะแล้วก็อย่ามาสร้างเรื่องสร้างราวอีกถ้าไม่อย่างงั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน!!!"

"น้ามาลีคะเรากลับบ้านเรากันนะคะ" สุดท้ายน้ามาลีก็ยอมกลับกับฉัน

"ฮือออ ฮือออ นิลนิลเห็นแล้วใช่ไหม ฮืออ ฮือออออ" น้ามาลียังคงเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดฉันเข้าใจความรู้สึกของน้ามาลีดี

"นิลเห็นแล้วค่ะ"

"น้าเจ็บปวดมากเลย ฮือ ที่ผ่านมาน้ายอมพี่ภาสทุกอย่างยอมเป็นเมียลับๆไม่เปิดเผยแต่สุดท้ายสิ่งที่น้าได้รับคืออะไร น้าผิดเหรอที่เป็นแค่ลูกบุญธรรมน้าผิดเหรอที่เกิดมาไม่ได้ร่ำรวยเป็นเพียงเด็กกำพร้าพ่อแม่ทอดทิ้ง ฮือออ ฮือออ น้าไม่มีสิทธิ์รักใครได้เลยใช่ไหม ฮือออ " น้ามาลีกอดฉันแล้วก็ร้องไห้

"น้ามาลีไม่ผิดหรอกนะคะ เรื่องของความรักความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้นิลเข้าใจดีค่ะ"

"นิลจะเข้าใจได้ยังไงในเมื่อนิลไม่เคยมีความรัก"

".........." ฉันเงียบไปตอบเพราะฉันไม่สามารถพูดออกไปได้ว่าฉันเคยมีความรักแต่ฉันรู้ว่าความรักของฉันมันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ความรักของฉันก็คงไม่ต่างจากน้ามาลีสักเท่าไหร่เพราะคนที่ฉันแอบหลงรักเขาเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงอย่างฉันไม่มีค่าคู่ควรเพราะผู้ชายคนนั้นก็คือคุณไคล์

ไคล์...

ตอนนี้ผมยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายที่มาร่วมแสดงความยินดีในงานแต่งงานของพ่อผมกับคุณนันทาแม่ของมิ้วคู่นอนคนล่าสุดของผม ถามว่าผมจริงจังกับมิ้วไหมบอกเลยว่าไม่เพราะผมไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนและมิ้วเองก็รู้ดีว่าผมไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับเธอตั้งแต่แรกเพราะก่อนที่ผมจะลากเธอขึ้นเตียงกันผมบอกเธอไปแล้วว่าอย่าคาดหวังว่าผมจะรับผิดชอบหรือจริงจังด้วยเราแค่สนุกๆกันน้ำแตกก็แยกทางซึ่งมิ้วเองก็ยอมรับเพราะเท่าที่ผมรู้เธอเองก็คบกับผู้ชายหลายคนแต่ละคนก็มีฐานะไม่ธรรมดาก็อย่างว่าลูกคุณหนูบ้านรวยจะทำอะไรก็ไม่มีใครมาว่าหรอก

"คุณอย่าคิดมากเลยนะผมสัญญาว่าจะไม่ให้มาลีมายุ่งวุ่นวายกับคุณเด็ดขาด"

"แน่นะคะ"

"แน่สิครับ มาลีก็แค่ลูกบุญธรรมพ่อแม่ผมท่านเก็บมาเลี้ยงผมไม่มีทางให้ความสำคัญกับผู้หญิงแบบนั้นหรอก"

"ก็ได้ค่ะนันจะเชื่อคุณ"

"ขอบคุณนะครับผมรักคุณจริงๆนะไม่อย่างงั้นผมไม่ขอคุณแต่งงานหรอก"

"ค่ะนันก็ขอบคุณเหมือนกันที่ไม่รังเกียจแม่ม่ายอย่างนัน"

"ผมก็เป็นพ่อม่ายเหมือนกัน"

"นันรักคุณภาสนะคะ"

ผมยืนมองดูพ่อกับเมียใหม่ปรับความเข้าใจกันกอดกันอย่างมีความสุข แล้วมันก็ทำให้ผมนึกถึงภาพในอดีตในตอนนั้นพ่อก็บอกรักแม่แบบนี้เหมือนกัน คนเราจะสามารถรักใครได้มากกว่าหนึ่งคนได้จริงๆเหรอที่ผมตั้งคำถามนี้เพราะผมไม่เคยรักใครและไม่คิดที่จะรักใครด้วย เพราะผมรู้ว่ารักตลอดไปมันไม่มีอยู่จริงก็อย่างเมียใหม่พ่อผมที่ตอนนั้นก็คงบอกรักผัวเก่าแบบนี้แล่ะพอผัวตายก็มาแต่งงานกับพ่อผมแล้วก็บอกรักพ่อผมไม่ต่างอะไรกับพ่อผมเลยที่เคยบอกว่ารักแม่ผมมากจะไม่รักใครอีกเลยแต่แล้วเป็นไงล่ะตอนนี้ยืนกอดเมียใหม่บอกรักกันฉ่ำตรงหน้าผู้คนมากมาย

ส่วนเรื่องน้ามาลีผมเห็นด้วยนะที่พ่อไม่เอามาเป็นเมียออกหน้าเพราะน้ามาลีก็แค่คนที่ปู่ย่าผมเก็บมาเลี้ยงจากสถานสงเคราห์ซึ่งผมคงไม่โอเคถ้าพ่อจะเอาคนแบบน้ามาลีมาเป็นแม่ใหม่ผม รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่นที่มีแม่ใหม่เป็นเด็กพร้าไม่มีหัวนอนปลายเท้า ถึงแม้ว่าตอนเด็กๆน้ามาลีจะทำดีกับผมแต่ผมรู้จุดประสงค์ว่าเพราะอะไรเพราะแค่อยากให้พ่อผมเห็นเท่านั้น

เวลาต่อมา...

หลังจากงานแต่งงานผ่านพ้นไปพ่อของผมก็พาเมียใหม่บินลัดฟ้าไปฮันนีมูนถึงยุโรปส่วนผมก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ซึ่งกิจวัติประจำวันของผมก็ไม่มีอะไรมากวันๆก็กินเหล้าเที่ยวผับลากสาวขึ้นตียงและเมื่อคืนผมก็พามิ้วมาที่คอนโดไม่ต้องบอกว่าเรามาทำอะไรกันถ้าไม่ใช่ทำเรื่องอย่างว่าแต่คอนโดที่ผมพามิ้วมาไม่ใช่คอนโดร้อยกว่าล้านที่ปู่กับย่าซื้อให้หรอกนะเพราะที่นั่นผมไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนขึ้นไปผมต้องการให้มันเป็นพื้นที่เป็นส่วนตัวของผม ส่วนคอนโดที่ผมอยู่ตอนนี้ก็เป็นคอนโดที่ผมซื้อเองเอาไว้พาสาวมาขึ้นเตียงโดยเฉพาะแต่ถ้าให้นับว่าเคยพามาแล้วกี่คนแล้วอันนี้ผมคงตอบไม่ได้เพราะมันเยอะเอานิ้วเท้ามานับยังไม่พอแต่ไม่ต้องห่วงผมป้องกันทุกครั้ง

"ไคล์ขาาา" หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจอันเร่าร้อนในตอนเช้ามิ้วก็คลานขึ้นมานอนบนตัวผมแล้วก็เรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"หื้มมม"

"ลุงภาสพ่อของไคล์กับแม่เลี้ยงของมิ้วท่านทั้งสองก็แต่งงานกันแล้วเราสองคนจะมีงานแต่งแบบนั้นบ้างมั้ยคะ"

"ผมว่าเราเคยคุยกันรู้เรื่องแล้วนะมิ้ว"

"แต่ว่ามิ้วอยากเป็นเจ้าสาวบ้างนี่คะ"

"ถ้าอยากเป็นเจ้าสาวก็หาเจ้าบ่าวที่เขารักคุณสิซึ่งมันไม่ใช่ผมอย่างแน่นอน"

"แต่เรามีอะไรกันแล้วตั้งหลายครั้ง"

"แต่คุณก็มีอะไรกับคนอื่นด้วยไม่ใช่หรือไง"

"เอ่อ ก็ผู้ชายพวกนั้นมิ้วแค่เอาไว้แก้เหงาเวลาไคล์ไม่ว่างแต่จริงๆแล้วมิ้วรักไคล์นะคะ"

"เสียใจด้วยนะมิ้วผมไม่เคยรักคุณและไม่คิดที่จะรักด้วยเราสองคนแค่มาสนุกด้วยกันน้ำแตกก็แยกย้าย"

"ไคล์ทำไมใจร้ายจัง"

"ผมก็เป็นของผมแบบนี้ตั้งแต่แรกก่อนที่ผมจะลากมิ้วขึ้นเตียงถ้ามิ้วไม่ชอบเราก็เลิกติดต่อกันก็แค่นั้นจบแยกย้าย" ผมตอบมิ้วไปอย่างไม่แคร์

"แต่พ่อของไคล์กับแม่เลี้ยงของมิ้วเค้าแต่งงานกันแล้วนะคะ"

"มันคนละคนพ่อก็ส่วนพ่อผมก็ส่วนผม จบนะ" ผมไม่อยากพูดอะไรมากขยับตัวลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเตรียมกลับบ้านเพราะเมื่อวานย่าผมโทรมาบอกให้ผมกลับบ้านบ้างเพราะตั้งแต่พ่อผมแต่งงานผมก็ไม่ได้กลับเข้าบ้านเลย

นิลลา...

หลังจากวันนั้นน้ามาลีก็เหมือนจะทำใจได้เธอไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายอะไรอีกและวันนี้น้ามาลีบอกว่าจะไปกราบขอขมาคุณท่านทั้งสองที่ตึกใหญ่ซึ่งฉันก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะไม่มีสิทธิ์พูดหรือออกความเห็นอะไรทั้งนั้น

"คุณพ่อคุณแม่คะมาลีมากราบขมาค่ะ" นามาลีก้มกราบแทบเท้าคุณท่านทั้งสองแต่ดูเหมือนคุณท่านทั้งสองจะไม่หายโกรธ

"แกจะมากราบขอขมาฉันทำไม หรือกลัวว่าฉันจะไล่แกออกจากบ้านแล้วไปเป็นหมาข้างถนนห๊ะ"

"มาลีรู้ว่ามาลีผิดมาลีเมามากจริงๆก็เลยทำอะไรไม่คิด มาลีสัญญานะคะว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องอะไรแบบนี้ขึ้นอีก ที่มาลีมามาลีไม่ได้แค่จะมากราบขอขมาคุณพ่อกับคุณแม่นะคะมาลีจะมาขอโทษพี่ภาสกับเมียพี่ภาสด้วยค่ะคุณพ่อคุณแม่ยังไม่พอใจจะให้มาลีเอาพานดอกไม้ธูปเทียนมาขอขมามาลีก็ยินดีทำค่ะ"

"ไม่ต้องถึงขั้นนั้นหรอกฉันขอแค่ต่อไปนี้เธออย่ามาวุ่นวายที่นี่อีกต่างคนต่างอยู่เพราะฉันไม่อยากให้ลูกสะใภ้ฉันลำบากใจ"

"ได้ค่ะคุณแม่" น้ามาลีพูดอย่างคนสำนึกผิดจริงๆแต่ว่าฉันสังเกตเห็นน้ามาลีกำมือแน่นจนเล็บจิกไปที่เนื้อเลือดออก

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วมาลีขอตัวกลับก่อนนะคะคุณพ่อคุณแม่"

"อือถ้าฉันไม่ได้เรียกให้มาก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาให้เห็น"

"ค่ะคุณพ่อ"

"กลับบ้านเรากันเถอะนิล" น้ามาลีหันมาบอกกับฉัน ฉันก้มกราบลาคุณท่านทั้งสองก่อนจะพยุงน้ามาลีเดินออกมาจากตึกใหญ่ แล้วจู่ๆน้ามาลีก็หยุดเดินแล้วหันไปมองข้างในตัวบ้านอีกครั้งก่อนจะพูดประโยคนึงออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"หึคิดว่าฉันจะยอมพวกแกง่ายๆอย่างงั้นเหรอไม่มีทาง"

"น้ามาลีพูดว่าอะไรนะคะ"

"เปล่าไม่มีอะไร"