"ยังไม่รู้เลยเดี๋ยวเสี่ยเขาบอกว่าเขาจะโทรไปนัดวันอีกที เอาน่ามุกอย่างน้อยก็มีเวลาให้เราทำใจ ไปเถอะเรารีบไปที่ท่ารถกันเถอะ รอกลับเข้าไปที่ไร่ เราจะได้เอาเงินไปใช้หนี้นายสักทีจะได้จบๆ กัน" แม้ว่าจะทุกข์ใจแค่ไหน อิงดาวก็ไม่มีทางแสดงความทุกข์ใจให้เพื่อนเห็น นั่นเพราะเธอจะเลือกทางนี้แล้ว เธอจะไม่มีทางให้ใครรู้ว่าภายในใจของเธอนั้นบอบช้ำแค่ไหน
"ป่ะรีบไป จะได้รีบจบๆ เรื่องนี้กัน" ในเมื่อไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ มุกดาก็ได้แค่ตามเพื่อนของเธอไปเท่านั้น
ทั้งสองคนเดินออกจากโรงสีของเสี่ยหนุ่ย เพื่อที่จะนั่งรถไปที่ท่ารถที่มีรถจากที่ไร่จอดรออยู่ เงินมากมายที่อยู่ในกระเป๋าของอิงดาว ที่ทั้งชีวิตของเธอ เธอไม่มีทางหาได้หรอก เธอกำลังจะนำเงินนี้ไปใช้คืนให้กับภูผา แล้วหลังจากนั้นอะไรจะเกิดขึ้นก็ช่างมันเถอะ เธอพร้อมแลกทุกอย่าง เพื่อให้บิดาไม่ต้องทุกข์ทรมานกับหนี้ก้อนนี้
สองสาวนั่งรออยู่ที่ท่ารถ จนรถพาทุกคนท
