การได้นอนแช่น้ำอุ่นๆ มีกลิ่นกำยาน และกลิ่นเครื่องหอมในน้ำ ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วห้องน้ำเช่นนี้ ทำให้อวี้หลิงผ่อนคลายไม่น้อย นางหลับตาลง สูดกลิ่นหอมอย่างพอใจ
“ข้าบอกแล้วว่าไม่ต้องเข้ามา เสี่ยวเถาหากข้าเสร็จเมื่อใดจะเรียกเจ้าเอง” นางเอ่ยออกมาอย่างเกียจคร้าน ตาก็ยังไม่ลืมขึ้นมามองสาวใช้ที่เดินเข้ามาในห้องอาบน้ำ
“เอ๊ะ” อวี้หลิงลืมตาขึ้น เมื่อนางรู้สึกว่ามีคนกำลังลงมาในแช่ในอ่างน้ำกับนาง
“หากเจ้าอยากให้ผู้อื่นรู้ว่ามีข้าอยู่ด้านใน ก็ส่งเสียงออกมา” หวังหรงจื่อที่เหลือแต่กางเกงตัวบางแช่น้ำ บีบคางของนางเอาไว้แล้วเอ่ยออกมา
“ทะ ท่าน เข้ามาได้อย่างไร” อวี้หลิงยกมือขึ้นปิดหน้าอก แต่มือน้อยๆ ของนางจะปิดหน้าอกที่ใหญ่โตมิดได้อย่างไร
“ข้าเตือนเจ้าแล้ว ว่าให้ปฏิเสธงานหมั้นหมายเสีย เหตุใดถึงไม่เชื่อฟัง”
“เหอะ แล้วท่านมีสิทธิ์อันใดมาสั่งข้า” นางลืมตัวว่ายามนี้ร่างกายของนางไม่มีสิ่งใดปกปิด แล้วลุกขึ้นเพื
