หวังหรงจื่อ จะถอดเสื้อแบกหนามจากจวนตระกูลหวังเดินไปที่จวนตระกูลฮั่ว หลังของเขาอาบไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาอย่างน่ากลัว
อีกทั้งรอยแผลที่เกิดจากถูกดาบ เมื่อถูกกิ่งต้นหนามเกี่ยวก็ยิ่งทำให้เหวอะหวะน่ากลัวมากขึ้นไปกว่าเดิม ใบหน้าของเขาแทบจะไร้สีเลือด ต้นหนามที่ใหญ่โตอยู่บนบ่าแกร่งทั้งสองข้าง เขาได้แต่ก่นด่าองครักษ์อยู่ในใจ ที่หาต้นหนามใหญ่โตเช่นนี้มาให้เขาแบก
ระหว่างทางที่เดินไปที่จวนตระกูลฮั่ว ชาวเมืองต่างหยุดมองเขา และเดินตามเขาไปอย่างสนใจ
“นายท่าน เกิดเรื่องแล้วขอรับ” พ่อบ้านฮั่ววิ่งเข้ามาภายในห้องตำรา ที่นายท่านฮั่วกำลังนั่งดูรายงานเรื่องงานของตนอยู่
“เกิดอันใด เหตุใดถึงได้โวยวายเสียงดังเช่นนี้” ฮั่วหย่งมองตำหนิพ่อบ้านที่เข้ามาในห้องตำราอย่างเร่งรีบ
“ผู้ตรวจการหวังขอรับ ผู้ตรวจการแบกหนามมาคุกเข่าอยู่ที่หน้าประตูจวนขอรับ” พ่อบ้านเอ่ยแจ้งด้วยเสียงสั่นเทา
“ห๊ะ!!!” ฮั่วหย่งดีดตัวขึ้นอย่างเก้
