พยศรักนายหัวเถื่อน

แทนตัวเองว่าหนู

ฉันรีบทำตามคำแนะนำเขา เอาผ้าห่มพันร่างพันร่างเป็นดักแด้ ก่อนจะค่อยขะเถิบไปหยิบชุดเดรสที่ทั้งสั้น ทั้งโป๊ เพราะแม่เลี้ยงบังคับให้ฉันใส่มาเมื่อคืน เอาว่ะ ดีกว่าไม่มีอะไรอะไรใส่

เมื่อฉันหยิบชุดมา ก็พบว่า สายเดี่ยวเส้นเล็กบนบ่ามันขาดไปเรียบร้อย

‘นายฉีกชุดฉันทำไม แล้วฉันจะใส่อะไร’ ฉันหันตวาดอย่างโมโห แม้ฉันไม่อยากใส่ชุดนี้ก็จริง แต่ฉันก็ไม่มีชุดอื่นอีกแล้ว

‘เธอต่างหากที่เป็นคนกระชากมันออกจากตัว อ่ะนี้ใส่เสื้อฉันก่อน’ เขาโยนมันใส่หัวเธอ เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำที่เขาหยิบมาจากในตู้ มันใหญ่พอที่จะเป็นชุดเดรสให้เธอได้เลย

ฉันพยายามจะลุกขึ้น เพื่อใส่เสื้อ แต่กลับต้องพบว่า ตรงใจกลางความเป็นสาว มันเจ็บระบมไปหมด (แต่ตอนถีบเขาไม่เจ็บนะ สงสัยเพราะอะดรินาดีนหลั่ง)

‘นายหันหลังไปซิ จะยืนมองฉันใส่ผ้ารึยังงัย’

‘จะอายอะไร เมื่อคืนเห็นไปถึงไส้แล้วมั่ง’

‘หันหลังเลย ถ้าไม่อยากโดนถีบแบบเมื่อเช้า’

เขารู้ว่าเธอไม่มีแรงจะยกขาหรอก เพราะขนาดยืนขายังสั่นพั่บๆ แต่ก็ยอมหันหลังให้ เพราะไม่อยากเถียงกับเธอนาน แต่เธอหารู้ไม่ว่า กระจกหน้าตู้เสื้อผ้า มันส่องเธอสะท้อนเขาตาเขา จนเห็นร่างขาวๆ เต้าอวบๆ กำลังใส่เสื้อผ้า ลูกชายตัวดีก็เหมือนจะตื่นอีกรอบ

‘เสร็จยังงงงงง’ เขาแกล้งตะโกนถาม ทั้งๆที่เห็นว่าเธอติดกระดุมเรียบร้อยแล้ว

‘เสร็จแล้ว นายก็ไปแต่งตัวให้ดีเลยไป แล้วเรามาตกลงกันว่าจะเอายังงัยต่อ’ เธอพูดอย่างเป็นงานเป็นการ

แต่งตัวดีๆของเขา คือใส่กางเกงยีนส์แค่ตัวเดียว โชว์อกเปล่าเปลือยที่เต็มไปด้วยรอยข่วน รอยจิก และรอยดูด ราวกับต้องการโชว์หลักฐาน ว่าเธอนั่นแหละที่ข่มขืนเขา

‘ฉันจะไม่เอาเรื่องนาย ที่นายข่มขืนฉัน’

‘เรื่องฉันว่าพี่พฤกษ์ ‘

‘ห๊ะ!’ เธอเลิกคิ้วอย่างงงๆ

‘นับดาว.. เธออายุเท่าไหร่’ เขารู้จักเธอด้วยหรอ?

‘ว่างัย อายุเท่าไหร่ หวังว่าคงยังไม่ใช่ผู้เยาว์นะ’ เขาเพ่งหน้าใสๆของเธอ

‘ ยะ ยี่สิบสอง’

‘ฉัน 28 แก่กว่าเธอตั้งเยอะ เลิกเรียกว่านาย’

‘โอเคๆ ฉันจะไม่เอาเรื่องคุณที่ข่มขืนฉัน แต่หวังว่าคุณจะไม่เอาเรื่องนี้ไปเล่ากับใคร ไม่งั้นฉันจัดการคุณแน่’ หืมมมม แมวน้อยตรงหน้าเขา ขู่ ฟอดๆ เขาต้องกลัวใช่มั๊ย?

‘อ่ะ มีอะไรอีกว่ามาอีก’ เขาท้าวคางมองฉันพูดอย่างใจเย็น

‘ฉันคิดว่าเรื่องเมื่อคืนคือฝันร้าย ฉันโชคร้ายเองที่มาเจอคุณ ขอให้คุณลืมเรื่องเมื่อคืนไปซะ’

‘แล้วฉันขอตัวก่อน หวังว่าจะไม่พบไม่เจอกันอีก’

เธอลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กำลังจะเปิดประตูออกไป

‘บ้านเธออยู่ไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง’ ยังไม่ทันที่เธอจะออกจากห้อง เขาก็พูดดักขี้นมาก่อน

‘ไม่ต้อง!! ฉันกลับเองได้’ เธอส่ายหน้าปฏิเสธ

‘จะกลับเองสภาพนี้นะหรอ พวกขี้ยาแถวท่าเรือ มันจะดักข่มขืนเอานะ ’ เขากวาดตามองทั้งตัว และหยุดจ้องที่หน้าอกซึ่งไม่มีชั้นในข้างใน จนเธอต้องเอามือมาปิด พลางถะลึงตาใส่เขา แน่นอนว่าเธอกลัวคำที่เขาขู่ เพราะเธอก็อยู่ไม่ไกลจากแถวนี้ เธอได้ยินชื่อเสียงความน่ากลัวบริเวณตรงนี้เป็นอย่างดี

‘ก็ได้ แต่หลังจากไปส่ง เราไม่รู้จักกันนะ หลังจากนั้น’ เธอย้ำนักย้ำหนา มีแต่ผู้หญิงอยากรู้จัก เข้าหาเขา ใครบ้างจะไม่กรี๊ด นายหัวพฤกษ์ เจ้าของรีสอร์ทที่ใหญ่ที่สุด ของเกาะที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาสองคน หนุ่มที่ทั้งหล่อ เท่และที่สำคัญ ยังไม่มีเมีย มีแต่เธอนี้แหละ ที่พยายามจะทำเหมือนไม่อยากสานต่อกับเขา เธอจะฟันเขาแล้วทิ้งใช่มั๊ย!

‘แทนตัวเองว่า หนู’

‘ห๊ะ!!’ เขาพูดให้เธองงอีกรอบ

‘เลิกพูดว่า ฉัน ให้แทนตัวเองว่า หนู’

‘เป็นคลั่งอะไรขึ้นมา’ เธอพึมพำเบาๆ

‘รอฉันแต่งตัวแปปนึง เดี๋ยวฉันพาไปส่ง’

เขาพูดพลางเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน สำอางชะมัด เธอยังตื่นมา เมาขี้ตาอยู่เลย

เขาก็ใส่กางเกงยีนส์ตัวเดิม แต่คว้าเอาเสื้อยืดสีดำมาใส่ แต่งตัวแบบนี้ เหมือนวัยรุ่นเลย ไม่เหมือนคนอายุ 28 สักนิด

‘ป่ะ ฉันพาเธอไปซื้อยาก่อน’ เขาพูดพร้อมลากตัวเธอขึ้นรถกระบะสี่ประตูที่จอดอยู่ด้านนอก

‘ซื้อยาทำไม ฉัน เอ่อ หนูปกติดี’ ฉันขมวดคิ้ว พร้อมทั้งทำหน้างง

‘เมื่อคืนฉันแตกในทุกรอบ ถ้าอยากท้องก็ไม่ต้องกินยา’ เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย แต่นับดาวหน้าแดงเถือกจนลามไปถึงลำคอ เธอนั่งตัวแข็งมาตลอดทาง จนกระทั่งมาถึงร้านยา ยังดีที่เขาลงไปซื้อเอง เธอไม่หน้าด้านลงไปซื้อเหมือนเขาหรอก

‘อ่ะ กินหลังกินข้าว เดี๋ยวพาไปกินข้าวก่อน ส่วนยาอีกสองชนิด คือแก้ปวดกับแก้อักเสบ กินดักไว้ก่อน เดี๋ยวระบม’ เอาอีกแล้ว เขาพูดแบบไม่อายปากอีกแล้ว เธอหันไปรับถุงยาง พลางมองค้อนเขา

‘ขอบคุณค่ะ’ พึมพำเบาๆ

หลังจากกินข้าวเสร็จ เธอก็รีบกินยาทั้ง 3 ชนิดเข้าไป ไม่ต้องดักหรอก ตอนนี้เธอรู้สึกตรงนั้นของเธอระบมและเจ็บเป็นอย่างมาก แต่ต้องเก็บอาการไว้ เขาถามทางไปบ้านเธอ แม้เธอไม่อยากกลับไปเจอคนที่หลอกเธอมาขาย จนทำให้เธอต้องมาพบเรื่องที่โหดร้าย แต่เธอก็ไม่มีที่ไปนี่นา