‘อุ้ยยยย นั่นนับดาวกับพี่ไม้นี้ค่ะ มาทำอะไรกัน อุ้ยตาย ทำไมเดินประคองกันไปด้วย’
มะปรางพูดเสียงดังเรียกพฤกษ์ให้หันไปมอง พฤกษ์ขบกรามแน่น เขากำลังเดินเข้าไปหาทั้งคู่อย่างลืมตัว แต่มะปรางรั้งเอาไว้
‘พี่พฤกษ์อย่าไปนะคะ ใครๆ ก็รู้ว่าพี่พฤกษ์เป็นว่าที่สามีของปราง ทำอะไรเกรงใจพ่อปราง เกรงใจปรางที่กำลังเป็นเจ้าสาวในอีกวันสองวันข้าวหน้าด้วยนะคะ’
‘ปรางขี้หึงนะคะบอกก่อน’
มะปรางพูดเสียงดัง พฤกษ์มองตามอย่างเจ็บแค้น นี้หรอผู้หญิง บอกว่ารักเขา ร้องไห้จะเป็นจะตาย แต่พอพ้นไม่ถึงวัน กลับมาเดินให้ผู้ชายคนอื่นกอดรัด หญิงแพศยา!!! เขาบอกแล้วว่าเขาไม่อยากมีความรัก เพราะมีแล้วมันต้องโง่แบบนี้งัย
มะปรางยิ้มเยาะอย่างสะใจ เธอต้องรั้งพฤกษ์ไว้ทุกทาง ไม่งั้นแผนเธอกับไม้แตกแน่
‘กอดกันกลม ในเวลาดึกดื่นแบบนี้ ไม่ต้องคิดเลยนะคะ ว่าจะไปไหนกัน’
‘อุ้ยเดินไปหลังร้าน ทางนั้นมีห้องนอนของเจ้าของร้านอยู่นะคะ พอดีร้า
