“ไม่ต้องขอบคุณบ่อยหรอก เธอเป็นเมียฉัน เรื่องแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
ลัลนาเบิกตามองเขา ขณะที่ศราวินหันมาเลิกคิ้วมองแล้วถาม
“สงสัยอะไร หรือว่าฉันพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ”
ลัลนารีบส่ายหน้าทันที “ไม่มีค่ะ”
“อืม ฉันก็ว่างั้นนะ” เขาพูดพร้อมกับระบายยิ้ม ขณะที่ลัลนามองแล้วใจเต้นไม่เป็นส่ำ ทำไมเขาต้องพูดให้คิดมากด้วยนะ แค่เมียเก็บไม่ใช่เมียจริงๆ สักหน่อย
เมื่อมาถึงศูนย์การค้าที่เขาเป็นคนเลือก ศราวินก็โอบเอวบางของลัลนาให้เดินเข้าชิดลำตัว ลัลนาเองเขินจนประหม่า อยากจะบิดตัวออกแต่ว่าเขาคงไม่พอใจและเธอก็ไม่อยากทำให้เขาหงุดหงิดด้วย จึงปล่อยเลยตามเลย
“คุณวินเดินสะดวกเหรอคะ โอบเอวแป้งแบบนี้”
“สะดวกสิ ฉันชอบวางมือไว้บนสะโพกของแป้ง มันสบายดี” เขาพูดพร้อมดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ ริมฝีปากหยักลึกมีรอยยิ้มขบขันทำให้ลัลนารู้ว่าเขาแกล้ง
“ตั้งใจแกล้งให้แป้งอายใช่ไหมคะ”
“อายเหรอที่เดินกับฉัน” ศราวินถามด้
