กู้เฉียวจิงปรายตามองอี้เหมยที่กำลังนั่งพับผ้า สีหน้าของนางดูกำลังขัดใจบางอย่าง จึงเอ่ยถามขึ้น
“เป็นอันใดอี้เหมย เจ้าไม่พอใจเรื่องที่ข้าจัดแจงให้มู่เซียง”
อี้เหมยรีบโค้งตัวต่ำ “บ่าวมิกล้า”
“เจ้าพูดมาเถอะ เหตุใดข้ามิควรทำเช่นนั้น”
สีหน้าอี้เหมยเต็มไปด้วยความลำบาก นางลังเลอยู่ครู่ก่อนจะกล่าว
“ฮูหยิน...เหล่าอี้เหนียง..หลายคืนนายท่านล้วนอยู่กับพวกนาง มิหน้ำซ้ำพวกนางยัง...ยัง”
กู้เฉียวจิงยิ้มพลางกล่าวตัดบท วาจาของอี้เหมยที่ตะกุกตะกัก “ยังยั่วยวนท่านหงอี้โหวใช่หรือไม่”
“..เจ้าค่ะ...” อี้เหมยพยักหน้ายอมรับ
“เจ้ามิรู้หรือ ล้วนเป็นคำสั่งจากข้า ที่สำคัญข้ารู้สึกผิดกับพวกนางไม่น้อย”
อี้เหมยรีบประท้วง “แม้จะเป็นคำสั่งจากฮูหยินให้ตั้งใจรับใช้ท่านโหว แต่ข้ารู้สึกว่าพวกนางทำเกินคำสั่งเจ้าค่ะ”
กู้เฉียวจิงหัวเราะเบาๆ “ก็ในเมื่อข้ามอบรางวัลย่อมเป็นเช่นนั้น อีกอย่างเจ้าไม่ได้ยินหรือสิ่งที่บ่าวไพ
