ลมหนาวมาแล้ว กลิ่นอายเย็นผสมกลิ่นหอมสดชื่นของดอกไม้คละฟุ้ง
กู้เฉียวจิงปรายตามองเหล่าอี้เหลียงช่วยกำลังปักเสื้อคลุมตัวใหม่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเบิกบาน มู่อี้เหนียงเดินเข้ามาพร้อมถือถาดขนม เมื่อมาถึงเบื้องหน้ากู้เฉียวหลังจากย่อคารวะก็เอ่ยขึ้น
“ฮูหยินข้าทำขนมกลีบบุปผากุหลาบ ท่านลองชิมดูว่าถูกปากหรือไม่”
“ลำบากเจ้าแล้ว”
“ได้รับใช้ฮูหยิน ผู้น้อยยินดียิ่งนัก”
กู้เฉียวจิงยกขนมขึ้นมากินรสกลมกล่อม ละมุนลิ้น
“อร่อยมาก มู่อี้เหนียงนับว่ามีฝีมือไม่น้อย”
เห็นกู้เฉียวจิงชื่นชอบ ใบหน้ามู่เซียงก็เบ่งบานงดงาม ตอบ
“เป็นเพราะฮูหยินเมตตาหาคนมาอบรมสั่งสอน ทำให้บ่าวได้มีโอกาสได้ฝึกฝนเพิ่ม”
อี้เหนียงสี่ถือพิณเข้ามา พร้อมพูดขึ้น “ฮูหยินให้บ่าวได้แสดงฝีมือบ้างนะเจ้าคะ”
กู้เฉียวจิงพยักหน้า “เอาสิ ข้าอยากจะฟังอยู่พอดี”
เสียงดีดพิณของอี้เหนียงสี่ดังกังวานไพเราะรื่นหู่ดั่งธารน้ำใส กู้เฉียวจิงหลับตา
