บริเวณห้องโถงม่านไป๋อิงประครองฮูหยินผู้เฒ่าออกมารับจางกงกงขันทีในวังที่รับหน้าที่มามอบของพระราชทาน
“ลำบากกงกงแล้ว...” ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อม
“มิกล้า มิกล้า ล้วนเป็นหน้าที่ของข้า..” ในขณะที่พวกเขาพากันกล่าวถ้อยคำเกรงอกเกรงใจสักพักจางกงกงก็ขอตัวกลับ
เสิ่นฮูหยินผู้ที่ป่วยปิดเรือนงดรับแขก ก็ปรากฏกายมา นางเอ่ยพูดกระอักกระอ่วน “ข้ารู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว...ได้ยินว่าท่านแม่ออกมารับแขกด้วยตนเองก็ไม่ชักช้ารีบแต่งตัวออกมาทันที”
“อย่างงั้นรึ...” ฮูหยินผู้เฒ่าถอนหายใจแรงก่อนจะหันไปหาม่านไป๋อิงแล้วพูดขึ้น
“ช่วยพาข้ากลับเรือน”
เห็นว่าฮูหยินผู้เฒ่าไม่อยู่ต่อ เสิ่นฮูหยินก็คลี่ยิ้มรีบพูด “ข้าจะไปส่งท่านแม่เอง ไป๋อิงเจ้าช่วยพ่อบ้านตรวจเช็คนับจำนวนข้าวของ”
ฮูหยินผู้เฒ่ารีบบอกปัด “ไม่ต้อง...ไป๋อิงยังเด็กเจ้าช่วยพ่อบ้านดูสิ่งไหนล้ำค่าก็เก็บไว้ให้ดี สิ่งไหนควรแจกจ่ายความมงคลก็ควรแจกจ่า
