"เราสองคนเจอกันมาก่อนหน้านี้เหรอลูก"
"ค่ะ.."
ฉันก้มหน้าตักอาหารเข้าปากเเล้วเม้มริมฝีปากเเน่น หมอนั่นก็เอาเเต่จ้องฉันเเล้วยิ้มไม่เลิก ใครมันจะไปจำได้ว่าเด็กมอมเเมมในวันนั้นจะโตขึ้นมาเป็นซีโน่เล่า
ฉันเอาเเต่เรียกเขาว่ามอมเเมมจนลืมชื่อจริงเขาไปซะสนิท ไม่งั้นก็คงจะมีตะหงิดตอนที่เจอกันเเล้วเเหละ
เเต่โตมาเเล้วเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยเเหะ...
"เห็นเเบบนี้เเล้วน้าก็ดีใจ กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันหมดเลย"
"ผมดีใจมากเลยฮะเเม่"
"ยิ้มขนาดนี้น้าว่ามันก็น่าจะดีใจอยู่หรอก"เเม่ว่าพลางหลุดขำออกมา ไม่อยากห้ามให้หุบหรอก ปล่อยให้ยิ้มไปเเบบนั้นเเหละ เดี๋ยวเมื่อยปากหรือเหงือกเเห้งก็หุบไปเอง
"ลูกสาวสวยขนาดนี้แม่เขาจะหวงไหมครับเนี่ย"
"หวงสิจ้ะ"
"งั้นเดี๋ยวผมอาสาดูเเลเองนะครับ"
"ไอ้บ้าซีโน่.." ฉันจัดการเตะขาคนที่นั่งตรงข้ามจนเจ้าตัวเบ้หน้าเเล้วขลึงตาใส่ฉัน เเต่พอเห็นพ่อเเม่ฉันมองเหมือนสงสัย เจ้าตั
